22 afstudeerders die voor het eerst mogen uitpakken voor pers en publiek.
Drie keer
Om 16 uur-18 uur- 20 uur-
Onze is de middelste
Aankomst:17.20 Het was zoeken en haasten om nu te moeten wachten (staand) want de show van 16 uur is nog bezig. Even spieken is geen optie: het halbeleid is streng en het performanceblok erg ver verwijderd, diep achter, ergens in de donkerte, waar de muziek met golven galmt, onregelmatig.
Tijd genoeg (half uur) om blikken te werpen: links en rechts- voor en achter.
Een dame met afgescheurde pipoblouse fluistert tegen een Blondie look-a-like (old scool): Costumizen is nog steeds heet. Wat blijkbaar betekent dat je pas echt meedoet als je je kleding een goede oplapbeurt geeft met textiele pleisters en accessoires, na een serieus gevecht met schaar en tornmesje. Ze hebben het over een vrouw met ultra-lange dreadlocks die statig voorbijloopt. Zij, of een prof met label, heeft met grove hechtingen tientallen stropdassen aan haar gedemonteerde spijkerrok geregen. Hip en heet dus. En leuk om naar te kijken, want verder staat er niet veel opvallends in de wacht. Het gros is tam en tijdsloos. Wat wel jammer is in zo’n entourage.
18.00 uur? We mogen in elk geval doorlopen. Het wachtblok is zo’n 30 meter verwijderd van het showblok, dus is het bijna- rennen- en vooral veel duwen om de beste plekken. Dan heb ik het over mezelf en een handvol anderen. De rest is wijs, tenslotte zijn er meer dan voldoende goede plekken met een goed overzicht. Naast de catwalk staan lange rijen stoelen op 5 hoogtes die in aftastend tempo bezeten worden. Alles vol na een minuut of 15.
Het publiek maakt veel geluid, want net als bij sommige Amerikaanse televisie-shows krijgen we cadeautjes. Hoera! Een bonbon, zwaar als cement in een keurig doosje (Australian homemade). Een leuk gevuld tasje van Loreal (die het event sponsort) met 2 wet-look-gels om ons allemaal uniek te maken. Dat is namelijk de slogan van het event: allemaal verschillend-ieder uniek.
ik zou willen dat ik twee hondjes was, dan zou ik met mezelf kunnen spelen
Natuurlijk is er ook een clubje VIPs, zoals Viktor & Rolf, oud-studenten. Het duo is zuinig met uitdossing. Zij die creëren maken victims, maar zijn het zelden zelf. Wel hebben ze als modeattribuut een klein hondje in een plastic boodschappentas met beroemd ruitje. Hij is stil en geconcentreerd, het hondje. Waarschijnlijk heeft het nooit leren blaffen. Dat staat namelijk slordig en luistert lastig, een zittende schoothond in plastic die blaft naar de wandel op de catwalk.
Het duurt een tijdje voor de show begint. Bonbon inmiddels in de maag. Er wordt veel gefriemeld met vingers en voeten, want we zijn allemaal ongeduldig. Plaatsvervangende plankenkoorts? Vooral de familie van de ontwerpers in startblokken lijken last te hebben van inwendig angstzweet.
Het zaallicht gaat uit –help- het bühnelicht gaat aan- gelukkig!
We kijken naar de lijn van Kaito Hori getiteld Untamed:// sober, grijzig, saai. Niet mijn kopje thee! Gevolgd door Irene de Vet. Just a girl// is jong, sexy, grappig. Dan de ontwerpen van Chantal van der Meijden: (zonder titel) teder, fragiel, elfachtig. Doorzichtig pastel met veel kraaltjes aan de zoom.
Het 8-jarige jongetje dat naast me zit begint uitgebreid te gapen. Zijn buurvrouw hoogblond (geen aanwijsbare trendvolger) lacht haar tanden bloot. Ook zij lijkt eerder familie dan fan.Want je moet er echt van houden wil je het waarderen.
Hier komt mijn waarom (schuingedrukt)
Mode op dit niveau heet fashion en is per definitie decadent, en da’s maar goed ook, want er is genoeg textiel dat lekker zit en op dat van de buren gelijkt. Het concept staat voorop, draagbaarheid is bijzaak. Fashion moet jeuken, knellen en knarsen. Het moet vooral de soepele beweging in de weg zitten, en je af en toe met je bek op de grond laten vallen.
Dat laatste gebeurt bijna bij Tulay Palit: Grace Jones goes classy. Een strakke, klassieke, vrouwelijke lijn, in weinig kleur, voor hen die indruk willen maken op meer dan 1. Hoge hakken als breinaalden meer dan noodzakelijk. Dat laatste veroorzaakte de bijna-struikel.
Lotte Noordermeer schildert alles muisbruin. Kappen over het haar om kleur-nuancering te mijden en de aandacht gefocused te houden op de lijn- en die is prachtig. Een jurk met uitgehakte flatgebouwen onder een mouwloos vestje maakte mijn dag.
Zoiets als armoedelook ingevroren in 50-er jaren couture.
Nora van den Berge, verrast met speelsheid: rouches, applicaties, kleurtjes, printjes, motiefjes. Een zuidelijk sexy gevoel dat New Business. Meer dans dan kantoor zou ik zeggen, meer avon(-d-of –t-)uurtjes dan ochtendwaken. Vol van enthousiasme en levenslust.
(nu ik het opschrijf voel ik het weer helemaal vlammen van binnen)
Eindelijk worden we echt warm, ook in het applaus.
Maar het wordt pas oprecht gezellig als Gina Hanssens losbarst: met untitled clothes (how does it feel). Los, luchtig, sportief, ondeugend. De sportmerken in revisie, met diepere uitsnedes en kortere pijpjes.
Gevolgd door Esther Meijer met haar collectie Going ape in nieuw jurk tevens titel van een rap die een MC-er life zingt. Oprecht draagbaar voor een generatie die voor hun lifestyle tot op de knie gaat.
Een show voor bijna alle zintuigen, met humor, speelsheid en levendigheid, veel levendigheid.
Precies zoals Viktor& Rolf het willen. Lees hun beroemde uitspraak: Humor is van groot belang. Niet alleen in onze collecties, maar bij alles! Natuurlijk kunnen we niet uit het oog verliezen dat er ook regels zijn, maar wij blijven ons afvragen waarom.
Als ik hen goed begrijp stellen zij, dat regels enkel en alleen bestaan om overtreden te worden. Zoiets als fashion is to change what you expect from it.
Edwin Oudshoorn werkt met Het dorp/small town gretig mee aan die verandering, whatever de verwachting is. Zijn show is een theatraal muzikaal spektakel. Het dorp van Wim Sonneveld wordt afgewisseld met New York 2x van Frank S. In de kleding, want daar gaat het over, wordt het dorpsgevoel vertaald in natuurmetaforen: herten-, takken- en bloemenborduursels, loden jasjes, lange dasssen. Er wordt gewandeld met blokken hout aan de ketting. De grote stad, want dat is New York, zien we terug, in high brow high heels en classy materialen als satijn en fluweel. Getailleerde vrouwelijkheid, uitgeklokt boven de knie en been, veel been. Het knettert van plezier!
Maar het is nog niet voorbij. Als klapper komt Antoine Peters met Looking ridiculous in the company of fools (volgens velen die de toekomst kennen: de modeman van morgen).
Grote open boodschappentassen verwerkt in rokken en jassen. Funshopping in alle openheid, humor in alle vrijheid. Hij maakte ook het bruidje met de bolle rok van tassen, die opgetild moet worden om te kunnen lopen. Op zijn eigen t-shirt staat Antoine die kan er wat van en dat geloven we want Viktor & Rolf lachen breed als Antoine op de catwalk voorbijloopt. En het boodschappenhondje op hun schoot doet zijn eerste en laatste blafje. Herkenning of respect?
