Ik wacht op mijn beurt bij de Sleutelkluis in de Kinkerstraat. Wat moest gebeuren is deze week gebeurd. Dichte deur terwijl de sleutels nog op tafel liggen. Een vriend met vergelijkbare ervaringen gaf me het nummer van Lorenzo. Die had de deur met een vel papier en een schouderduw in no time open. Daarna volgde de rekening en begon ik toch maar eens te denken aan reservesleutels.
Als een studentikoos meisje de zaak verlaat met een fietsketting (merk No Crack), schuifelt een stel bezwete mannen naar voren met een rode koffer, die met vereende krachten op de balie wordt getild. "We hebben hem al jaren, maar vandaag wil hij niet open." Aan de andere kant blijft het stil. "We dachten gelijk aan jou." Een stel bezwete mannen. Pakistaans uiterlijk. Armeens misschien. De een ongeschoren, de ander kringen rond de ogen. Een beetje tot mijn schaamte vertrouw ik het zaakje ook niet. Of ze de code kwijt zijn, wil meneer Sleutelkluis weten. "Nee. 3-3-7. Maar hij doet het niet." De specialist probeert de combinatie. Ondertussen krijgt hij te horen dat de mannen net terug zijn van vakantie. En ze wonen om de hoek. "Misschien is de code verschoven." Er wordt geknikt. Daarna even niets. De specialist legt zijn oor tegen het slot en morrelt nog een laatste keer. Dan zegt hij dat hij weinig voor ze kan doen.
Als de mannen naar de beitels wijzen aan de muur, zegt meneer Sleutelkluis dat hij daar niet aan begint. Even lijkt een patstelling te ontstaan, dan blazen de buurtgenoten beleefd de aftocht. Over de rand van het reclamebord - De Sleutelkluis dat zijn wij! - zie ik ze met de koffer over straat slepen. Vlakbij hun Toyota klapt de rode oester open. Hemden, djellaba’s en ander wasgoed buitelt op de grond.