Het ruilen van kleding en andere gebruiksvoorwerpen is al een paar jaar in trek. Minder gebruikelijk is de uitwisseling van persoonlijke verhalen, eenzame sokken, tekeningen en schilderijen.
Je zou het een materiële overdracht kunnen noemen, het ruilen van woorden op papier. Maar wanneer het een persoonlijk verhaal betreft, is het de vraag of we het nog over iets tastbaars hebben. Anders dan met objecten, is het niet zeker of de verhalen na de uitwisseling in bezit van de schrijver of van de ontvanger zijn. Misschien is volledige toe-eigening wel niet mogelijk in zo'n geval. Dit gedeelte van de tentoonstelling doet denken aan de installatie 'Story Store' binnen de tentoonstelling 'Pièce de Resistance'.
Het idee om voor eenzame sokken een partner te zoeken is toch wel vertederend te noemen. Er zijn al langere tijd mensen die begaan zijn met de sok die zijn maatje kwijt is, daarom is er zelfs een term voor: onke sokken. In 2007 maakten Marian Mijnhardt en Trijn Romein portretten van onke sokken aan de voeten van hun eigenaar. Het woord onk, dat een verouderd woord is voor oneven, enkel of ongepaard, drukt precies de eenzaamheid uit van die sok, die ooit een functie had en zonder zijn compagnon waardeloos is geworden. Bij 'Ruilen' hebben alle onken de kans hun oude positie weer in ere te herstellen.
De waarde van kunst wordt bepaald op aspecten die we vaak niet kunnen doorgronden. Het geld dat wordt neergeteld voor kunstwerken zegt weinig over de artistieke en kunsthistorische waarde, zo zegt Willem L. Baars, schrijver van het boek 'Wie bepaalt de waarde van kunst'. Het antwoord is dit keer gemakkelijk: wij, de bezoekers van de tentoonstelling. Door te ruilen krijgen we een veel beter beeld van de waarde van kunstwerken. Dit is veel concreter dan een geldsom die tegenover research, denkprocessen, arbeidsuren en expressie wordt gezet. Het gaat in een eerlijke ruil dan niet om grote namen, maar om een gevoelswaarde. En dat is toch waar het bij kunst om moet gaan, is het niet?