In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
oktober 2005
De rollen lijken omgedraaid. Maar dan heb ik het niet over de rollen van interviewer en geïnterviewde. Nee, de rollen van de twee mensen die ik moet interviewen. Voor de nieuwsbrief van Netwerk CS spreek ik elke editie met een directeur of artistiek leider van een culturele instelling in een hemelbestormer, een jonge artiest. Een gespot talent. Yildou de Boer is ditmaal de artistiek leidster die ik aan de tand voel over diversiteit. Zij werkt voor het kersverse Podium Mozaïek in Amsterdam West. We praten over de toekomst, de toekomst is het enige wat er is. Podium Mozaïek heeft de dromen van een hemelbestormer, de dapperheid van een jonge artiest, het sprankelende van een gespot talent.
Tegenover me zit Mohamed Achahbar. Hij is de manager van de band Wahid Thaziri - niet degene met wie ik had afgesproken. Ik zou met de zanger en gitarist van Wahid Thaziri om de tafel zitten, jonge mannen die de wereld willen veroveren met hun muziek. Een jeugdige Mick Jagger en Keith Richards. Maar tegenover mij zit Mohamed Achahbar. ‘Ik snap er niets van,’ zegt hij. ‘Ik ook niet,’ zeg ik, en neem de manager van top tot teen op: gladgeschoren kaken, roze hemd, mobiele telefoon in zijn hand en hippe schoenen, sneakers. Ik snap er niets van, dat zijn vaak de woorden van de directeuren die ik interview. Waarom komen er geen jongeren naar jullie museum? Waarom zit er geen afspiegeling van de stad in jullie concertzaal? Waarom werken er minder vrouwen dan mannen in jullie schouwburg. Vijf woorden: ik snap er niets van.
‘Ik ben boos,’ zegt Achahbar dan, ‘maar ook bezorgd.’ Zoveel emotie heeft een directeur of zakelijk leider nog nooit getoond. Emoties bestaan niet aan de zijlijnen van culturele podia. ‘Gisteren heb ik Wahid en Mohamed nog gesproken; we hadden het interview voorbereid, doorgesproken wat er gezegd moest worden, wat belangrijk was en minder belangrijk.’
Wahid Thaziri is de singer/song-writer van de band en Mohamed El Boulhfati de gitarist, de hemelbestormers die misschien nog slapen, of bij een vreemde vrouw in bed liggen, die misschien op weg naar Vegas zijn. Als ik een bandlid zou zijn, zou ik me gedragen als Elvis, maar ik ben een schrijver die in de houtgreep wordt gehouden door zijn deadlines. Toen Wahid en Mohamed niet op tijd in Podium Mozaïek waren voor hun afspraak en hun mobiele telefoons geen gehoor gaven, heb ik hun manager gebeld. ‘Ik heb een deadline, ik sterf,’ riep ik door de telefoon. ‘Wacht, stop, ga niet dood. Ik kom er nu aan,’ werd er teruggeroepen. Ambulances moeten binnen tien minuten op de plek van onheil zijn. Mohamed Achahbar stond binnen vijf minuten in de foyer van Podium Mozaïek.
‘Dit is niks voor Wahid en Mohamed. Ze zijn serieuze muzikanten. Ze weten hoe belangrijk interviews zijn. Hoe belangrijk aandacht is. Over een maand komt de eerste cd uit.’ Achahbar is 29 en was betrokken bij de oprichting van Wahid Thaziri. Hij managet nu drie bands en regelt optredens voor diverse artiesten, in de hoedanigheid van director van AM Artist & Event Management zoals zijn kaartje laat lezen.
‘Maar Wahid Thaziri is de eerste band geweest die ik ben gaan coachen.’ De leden van Wahid Thaziri leerden elkaar eind jaren negentig kennen in een jongerencentrum. Achahbar speelde ook een instrument, maar besloot niet toe te treden tot de band als muzikant. Hij werd de begeleider van de band, een later ‘formeler’ de manager. Omdat Achahbar zo betrokken is bij Wahid Thaziri, praat hij in de wij-vorm als hij het over de band heeft.
‘We hadden allemaal interesse voor muziek en besloten een band op te richten. Onze inspiratie was onze culturele achtergrond en onze drijfveer die cultuur aan andere laten horen.’ Achahbar vertelt over het groepsproces, over het bij elkaar houden van verschillende individuen. ‘Je moet je vasthouden aan elkaar. En als er iemand uit de band wil, moet je doorgaan, moet je volhouden. Wahid Thaziri bestaat nu uit zes muzikanten; een zanger, gitarist, toetsenist, bassist, drummer en percussionist. Dat zijn niet allemaal dezelfde muzikanten als toen we begonnen. Maar de band is blijven bestaan. Dat is misschien de belangrijkste taak van een manager van een jonge band, ervoor zorgen dat een band blijft bestaan. Wahid is een zeer getalenteerde jongen, het zou zonde zijn als dat talent ongehoord zou blijven. In het begin speelde de band alleen covers, maar na verloop van tijd ging Wahid zelf zijn nummer schrijven en arrangementen componeren. Daar kregen we meteen positieve reacties op.
Het publiek ging houden van het eigen geluid van Wahid Thaziri, een mengelmoes van jazz, rock, pop en amazigh, muziek uit Noord-Marokko. Inmiddels hebben we 31 optredens op onze naam staan en zijn de zalen goed gevuld. We hebben afgelopen jaar een tournee in de provincie Utrecht gedaan en die is heel goed bevallen.’ Achahbar laat een glimlach zien, de lach van een manager. ‘Met de optredens kan ik nu de cd bekostigen. Die komt in eigen beheer uit, maar op de cd-presentatie op 19 november hier in Podium Mozaïek komen wel een aantal platenmaatschappijen. Dat komt omdat we in de finale hebben gestaan van de Amsterdamse Popprijs, waar we de tweede prijs hebben gewonnen. De cd heet Thajit, wat droom betekent in het Berbers. Het is een droom over de stad Biya in Noord-Marokko, waar we allemaal vandaan komen. De liedjes beschrijven de stad die eeuwen geleden bezweken is door de komst van de Arabieren. De cultuur werd onderdrukt, de amazigh-muziek verdween naar de achtergrond. Het is echter geen negatieve cd over Arabieren, we bewaken ons erfgoed. We zijn er trots op.’ Achahbars ogen glunderen. ‘Het is een heel mooie cd.’
Dan kijkt hij kort op zijn horloge. Achahbar is weggelopen uit een vergadering. Naast manager is hij ook programmeur en cultureel ontwikkelaar. Wie meerdere dingen tegelijk doet, moet zijn tijd verdelen. Een half uur had Achahbar voor het interview. Ik vind het niet erg, hij spreekt to the point, benadrukt de belangrijke dingen en is goed op de hoogte. ‘Er zijn in Nederland twee andere bands die ook amazigh-muziek maken, maar die verschillen gelukkig wel van Wahid Thaziri. De een is erg traditioneel en de ander vermengt amazigh wel met andere muziekgenres, maar marginaal. Ze zijn allebei erg goed, alleen niet zo rock ‘n’ roll als wij.’
Ik denk even aan de afwezige bandleden. Waar zouden ze zijn? In Vegas of in bed bij een vreemde vrouw?
‘Als er maar niets ernstigs is gebeurd,’ zegt Achahbar vlak voordat hij opstaat, ‘dan kan ik ze tenminste een flinke preek geven!’