Sol LeWitt, Robert Mangold, Bruce Nauman en Richard Serra behoren inmiddels tot de 'klassieke' generatie die vanaf midden jaren '60 de Amerikaanse kunst richting heeft gegeven. Hun affiniteit met Minimal en Concept is duidelijk zichtbaar. De vier staan model voor nieuwe opties in de tekenkunst en exploreren de mogelijkheden die de architectonische dan wel de publieke ruimte bieden. De tekeningen draaien niet meer om persoonlijk handschrift maar gaan een specifieke verhouding aan met de muur (LeWitt), het schilderij (Mangold), de sculptuur (Serra) en de publieke ruimte (Nauman).
Het anonimiseren van de lijn
Neutraliteit wordt beoogd en de kunst is teruggebracht tot een instrument, dat ingezet wordt voor een 'mechanische' uitvoering dat de mogelijkheid biedt een teveel aan expressiviteit uit te sluiten. Sol LeWitt gaat het verst in het anonimiseren. Het feit dat hij koos zijn werk door assistenten (weliswaar volgens strikte richtlijnen) te laten uitvoeren, spreekt boekdelen. Dat Richard Serra zich beperkt tot het diepst mogelijke zwart (een combinatie van hars en teer) zonder nuances, evenzeer. De dikke, haast ongevoelige lijnen van Robert Mangold kunnen evenmin als een groot expressief gebaar worden beschouwd. Mangold zet de lijn in om een disbalans te creëren, die zich achter de ogenschijnlijk onbewogen harmonie van cirkels of ovalen schuilhoudt. De omgang met omtrek en contour bij Bruce Nauman is neutraal en lijkt mechanisch, zelfs wanneer ze zich in aantrekkelijk gekleurd neon manifesteert. Het aan-en uitknipperen van de neonbuizen gaat volgens een mathematisch vastgelegde frequentie en de betekenis van de kleuren ligt vast en bepaalt de volgorde.
De tentoonstelling zal de hele 2e verdieping beslaan. Zodoende krijgt elke kunstenaar volop de ruimte en kunnen er een veertigtal grote werken getoond worden, die een aspect in hun werk naar voren brengt, dat nog niet eerder zo uitgebreid aan bod is gekomen. De werken in Extended Drawing zijn bruiklenen uit gerenommeerde particuliere en publieke collecties.