Het verven met natuurlijke stoffen was vroeger heel gewoon, maar met de opkomst van chemische verfstoffen is de kennis van het verven van wol met natuurlijke stoffen vrijwel geheel verdwenen. In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw was er een opbloei van alternatieve leefstijlen waar ook het zelf spinnen van wol bij hoorde. Niet zo vreemd dus, dat juist in de buurt van San Francisco in het begin van de jaren zeventig het verven van wol weer herontdekt werd. Toevalligerwijze herontdekte Miriam C. Rice dat je met paddenstoelen heel goed wol kunt verven en zij schreef een aantal boeken over dit onderwerp. Ze richtte het International Mushroom Dye Institute op met het doel mensen bekend te maken met dit onderwerp. Mensen uit vele landen sloten zich hierbij aan en sinds 1980 wordt elke twee jaar een internationaal symposium ergens in de wereld gehouden. Volgend jaar vindt dit symposium in Spanje plaats.
Felgekleurde en eetbare paddenstoelen zoals de Cantharel cibarius schijnen weinig kleur af te geven, maar de oneetbare houtzwam Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus) geeft een fraaie oranje kleur aan de wol.
De Dennenvoetzwam (Phaeolus schweinitzii) wordt in de Verenigde Staten zelfs Dye Makers Polypore (Verfmakers houtzwam) genoemd. Deze houtzwam die ook in Nederland voorkomt, kan kleuren produceren van diep groen tot helder geel. En dat alles met gebruikmaking van ammonia, zout, azijn en koperen ketels. In Scandinavië worden gordijnzwammen zoals de Pagemantel (Cortinarius semisanguineus) veel gebruikt. In Nederland is dit echter een bedreigde paddenstoel.
Gelukkig is het gilde van de wolspinners sinds de zeventiger jaren ook in Nederland behoorlijk geslonken en zal het verven van eigen gesponnen wol niet nog een extra bedreiging worden voor veel soorten paddenstoelen die het toch al moeilijk hebben.
Tekst: Menno Boomsluiter, Nederlandse Mycologische Vereniging