Gea en ik kwamen als een van de eersten binnen in de grote witte loods. Er lag een vrouw gekruisigd op een tafel, en vlak boven haar hing een geslacht varken. Verspreid door de ruimte stonden tafels, bedekt met witte kleden, met fruit, dode vissen, bloemen en ingewanden.We waren zo snel naar binnen gelopen dat we daarna pas zagen dat er bij de ingang ook tafels stonden, met water, wijn, kaas, worst en broodjes. Bijna alle bezoekers pakten hier wat van. De aanblik van de kauwende mensen die naar het dode varken keken was bizar. Buiten stond de Partij van de Dieren te protesteren.
Hermann Nitsch was de grote regisseur. Hij leidde het orkest en gaf precies aan wat er moest gebeuren: eerst de karaf met bloed over de hersenen op tafel, dan het samenmengen van aardbeien met bloed en sperma. Het varken bovenop de gekruisigde vrouw en dan met zijn allen de ingewanden kneden. De gekruisigde vrouwen en man moesten allemaal bloed drinken, dat over hun naakte lichamen naar beneden stroomde. Af en toe riep Nitsch dat ze hun mond verder open moesten doen.
Regelmatig was er een onderbreking om te overleggen en voor te bereiden op het volgende moment. Zodra de muziek weer begon was ik meteen helemaal gericht op wat er plaatsvond. Gea en ik wisten wat er ging komen, maar toch hadden de rituelen een sterk effect op ons. Eerst was het vooral vermakelijk en vreemd. Naarmate de performance langer duurde kreeg ik steeds meer een gevoel van roes in mijn hoofd.
Was het eng? Nee. Hoewel we keken naar vastgebonden en geblinddoekte mensen die zwaar ademden en soms over hun hele lichaam trilden, was er geen twijfel over mogelijk dat ze dit vrijwillig en waarschijnlijk ook met plezier ondergingen. We konden zo dichtbij staan als we wilden, maar waren zelf geen deel van de performance en beleefden alles dus met afstand.
Het was wel vies. Af en toe vlogen de bloedspetters in het rond. Aan het einde waren Gea en ik allebei misselijk en werd het steeds moeilijker te blijven kijken. De groep was met zijn allen uitzinnig aan het graaien in het binneste van het varken. De hypnotiserende muziek van fluiten, ratels en zware blazers klonk steeds harder. Nitsch zat op een stoel tevreden toe te kijken. Toen gaf hij het signaal dat het klaar was. Alle deelnemers zaten onder het bloed en kusten en omhelsden elkaar uitgelaten.
Terwijl we wegliepen was de slager het varken aan het ontleden en werd buiten de barbecue opgestookt.
Meer foto's op mijn Flickr account.
