Een 'diervriendelijk' slachthuis
Het lijkt onmogelijk: een diervriendelijk slachthuis. Toch probeert Temple Grandin dit een realiteit te maken. Waar activisten pleiten voor het platleggen van de vleesindustrie, streeft zij naar humane hervorming. Zolang slachthuizen bestaat moeten ze diervriendelijk zijn: de akelige weg naar de executie, gevuld met onnodig veel pijn en wreedheid, angst en stress. Grandin wilt dit koste wat kost voorkomen.
Om dit te realiseren creëerde Grandin haar nu welbekende 'curved chutes' en haar 'double rail restrainer'. De 'curved chutes' voorkomen dat de dieren zien wat er aan het einde van de ' ramp' is, tot ze er bijna zijn. Dit voorkomt 'apprehension' en benut de koe zijn natuurlijke neiging om te draaien. De double rail restrainer zorgt ervoor dat koeien bijna onmerkbaar op een 'conveyorbelt' worden bewogen. Verder zijn er hoge muren die 'upsetting' afleidingen voorkomen zodat de dieren zich kunnen focussen op hun loop.
Haar slachthuisontwerp is gemaakt vanuit het perspectief en de gevoelswereld van de koe. Het doel: alles verwijderen dat de dieren kan beangstigen, zodat ze rustig hun dood te gemoed gaan.
Antropoloog op mars
Als Grandin met koeien is voelt zij vanwege haar autisme wat de koe voelt. Voor Grandin is autisme een continuum van kenmerken die varieert van ernstig non-verbaal tot brilliante, geniale wetenschappers. Een soort spectrum van verschillende manieren van denken. Sommige mensen denken in structuren, anderen in feiten of taal. Grandin, net als veel dieren, denkt vooral in beelden en kan daardoor gemakkelijk bedenken wat een koe ziet en voelt als hij onderweg is naar de slacht.
Ook zijn autisten vaak detaildenkers en merken dingen op die normale mensen doorgaans negeren. Zo zag Grandin dat veedieren zich aan hetzelfde soort geluiden storen als veel autistische mensen, zoals hoge tonen, felle kleuren, sissende lucht, or plotselinge harde geluiden. Verder beschrijft Grandin dat Autisten vaak geneigd zijn om zich te fixeren op iets en over een gespecialiseerd brein beschikken: ze zijn vaak goed in 1 ding, slecht in iets anders.
Het gemak waarmee Grandin zich in dieren verplaatst, gaat bij mensen echter niet op. Grandin begrijpt simpele, sterke en universele emoties - zoals verdriet, boosheid en vrolijkheid. Het zijn de meer genuanceerde, complexe gevoelens, de codes en tekens en (taal)spelletjes die mensen spelen die haar verwarren. Anders dan bij dieren voelt Grandin zich onder de mensen een antropoloog op Mars: een soort alien die als vreemdeling de inheemse bewoners probeert te bestuderen.
Geniaal ontwerp
Grandin's aandacht voor details, fixatie op dieren en het denken in beelden waren volgens Grandin een enorme ‘asset’ in het ontwerpen van ‘livestock facilities’. Niet alleen kon zij zich voorstellen hoe koeien denken en merkte zij gedetailleerde ‘flaws’ op die andere mensen over het hoofd zagen; ook kon zij haar ontwerp mentaal afspelen als een test-run, die haar vervolgens nieuwe informatie gaf over het ontwerp dat ze gemaakt had.
Met andere woorden, niet ondanks maar dankzij haar autistische brein kon haar ingenieuze ontwerp bestaan. Grandin onderstreept: “De wereld heeft alle verschillende manieren van denken nodig”. Niet alleen moeten we allemaal samenwerken. We moeten zorgen dat we ze allemaal zien te ontwikkelen.