Er valt nog steeds veel over te zeggen, zeker in het licht van de wetenschap. Het waarnemen van de werkelijkheid is gekleurd door chemische, fysische, neurologische en mentaal-psychische processen. De aanname dat de werkelijkheid in stabiele, vaste en definitieve vorm niet (door alles en iedereen) hetzelfde waargenomen kan worden is interessant en (van oudsher) essentieel voor de kunst. Kunst beroept zich (vrijblijvend) op de processen waar de wetenschap zich al eeuwenlang over buigt. Kunst hoeft niets te bewijzen en kan vrijelijk over de visuele en mentale wereld beschikken, heen en weer reizen tussen beiden. Met andere woorden, zeggingskracht is belangrijker dan waarheidsbevinding, en het oproepen van “ iets onbestemds”, de verbeelding is meer aan de orde dan iets daadwerkelijk aantonen of aannemelijk maken.
Drie kunstenaars opereren vanuit een “ innerlijk oog”, niet als een intuitief begrip, maar als een verbeelding, een anders zien. Een zeer complexe camera, die de werking van oog, hersenen en psyche incorporeert. Zonder waarheidsclaim, maar in het oproepen van een mentale ruimte; poëtisch en onwerkelijk. Verontrustend zelfs.
Het gaat ook niet om de vertaling van wetenschappelijke processen, maar heeft daar indirect wel mee te maken. Hoe zien we ? Hoe ervaren we? De beelden refereren meer aan de binnenkant van het hoofd dan aan de fysische, externe wereld waarin ze plaatsvinden. Of op de grens.
De tentoonstelling opent zaterdag 30 augustus om 20.00 uur.