Schijn is het verbindende element in deze tentoonstelling. Zo laten sommige kunstwerken een schijnwerkelijkheid zien, andere werken stralen letterlijk licht uit, ze schijnen; weer anderen gaan over de schone schijn die in de samenleving en religie te vinden is.
Ernst Coppejans
Onversneden ruwe mannelijkheid en zorgvuldige verzorging zijn een haast onmogelijke combinatie. Hoewel, de juiste baard verenigt precies die twee uitersten. Een serie met 10 portretten van homoseksuele mannen. Het is een serie die gaat over tegenstellingen en contrasten, ruw versus gepolijst, mannelijk versus vrouwelijk, hard versus zacht...
Sebastiaan Dijk
Het krachtenspel tussen werkelijkheid en geënsceneerde werkelijkheid is in het werk van Sebastiaan Dijk extreem. Alle personages die afgebeeld worden hebben iets absurds en beklemmends. Toch zijn de beelden afkomstig uit de realiteit. Maar wel die van de zelfkant, van de marges waarin de toon wordt gezet door extremisme en zwarte humor. Het draait in zijn werk om de donkere kanten van het geposeerde en hypocriete ideaal dat de samenleving en religie ons probeert op te leggen. Beschouw zijn werk als tegenwicht tegen deze schone schijn.
Sebastiaan Dijk’s werk is een combinatie van performance en fotografie. In zijn werk spelen gemaskerde personages de hoofdrol, waarbij Sebastiaan zelf de rol als model op zich neemt middels autoportretten.
Zijn werk is gemaakt met kunstlicht. Dat haalt in een oogopslag het alledaagse eraf. Er ontstaat een sprookjesachtige cinematografische sfeer. Confronterend maar betoverend, erop gericht om zowel hoofd als hart van de kijker te raken.
Erik Klaassen
Via de fotografie creëert Erik Klaassen verhalende scènes waarin de toeschouwer een wandelingetje kan maken of een avontuurtje kan beleven. De toegankelijke, enigszins gekke en vervreemdende beelden laten na een ogenschijnlijke luchtige eerste indruk een onderliggend gevoel van zwaarte achter. Met sprekende iconen en zorgvuldig gekozen personages en situaties vertellen de foto’s elk hun eigen verhaal. De verhalen hebben geen begin en geen einde, de toeschouwer wordt uitgedaagd het verhaal naar eigen hand te zetten en er zo een eigen beleving van te maken.
Jeroen Kool
Jeroen Kool maakt beelden en installaties. Centraal thema in zijn werk is verlangen. Hij ziet de hoop, de behoefte en de begeerte die uit verlangen spreken als belangrijkste bron van menselijk handelen. In zijn werk probeert hij dit verlangen, dat in het alledaagse leven vaak verborgen zit en in verschillende gedaanten aan de oppervlakte verschijnt, te tonen door het uit de verborgenheid te halen en door middel van uitvergroting en stilering herkenbaar te maken.
Wat hem interesseert in dit onderwerp is dat het enerzijds ongrijpbaar en anderzijds groots en meeslepend is. Deze spagaat tussen het grote verlangen naar zingeving en het ware geluk en aan de andere kant het gevoel van onvermogen dat vaak met dit gewenste gepaard gaat is voor hem een belangrijk kenmerk van het leven. In zijn werk doet hij een poging grip te krijgen op de ogenschijnlijke onbereikbaarheid van het samenbrengen van deze twee polen. In zijn beelden en installaties verkent hij op verschillende manieren de mogelijkheden en beperkingen van dit samenbrengen en het daarmee gepaard gaande gevoel van waarachtig geluk of juist de melancholie van het falen.