De volwassenen in mijn leven zitten vaak op mijn Facebook. De familie, de oud-studiegenoten van vroeger, de klasgenoten van nu, de collega’s op school, de oud-collega’s van eerdere scholen, de oud-leerlingen van de school nu én de stapvrienden én mijn verenigingsleven én de vrienden uit het wereldje. Ik heb in het verleden op twee plekken in het buitenland gestudeerd en die contacten zijn voor een groot deel weer helemaal aangehaald dankzij Facebook. Het universitaire leven met het onontbeerlijke elkaar facebooken (uit de film The Social Media van regisseur David Fincher) was ver voor mijn tijd, dus daar kan ik me helemaal geen voorstelling van maken, maar bijna al die mensen die ik in mijn tijd op de campussen van Trinity College en het Shakespeare Institute ben tegengekomen zijn weer terug. Een Facebook berichtje naar vrienden in Berlijn en ik heb een date met Trinity medestudenten tijdens mijn HKU buitenland stage in maart.
Juist omdat ik Facebook zoveel persoonlijker inzet (onderkomen, internationale vriendschappen, uitgaan) is het nooit een goed idee geweest om juist Facebook op school in te zetten voor lessen en/of contacten met leerlingen in mijn lessen. Deze juf heeft haar leerlingen nu net geleerd wie de dichter des vaderlands is en ze met hem in het echt laten kennismaken en toneel laten maken, deze juf weet (als ze goed nadenkt hoor) nu al voor de tweede serie Wie is de Mol? welke bevriende kandidaat de eindstreep in elk geval niet gaat halen. Ik lees Short Stories met ze in de klas geschreven door “anoniem” en ik regel een workshop Romeo & Julia met Hans die zij voornamelijk kennen van Het Klokhuis. Nou zetten Facebook vrienden dat heus niet op hun profiel (vroegtijdig iets los laten over WIDM kost drie ton boete) maar men zit er duidelijk ook niet op te wachten dat mijn leerlingen via mijn profiel te dicht bij hen terechtkomen. Een totaal onbekende Nederlander vriendin beklaagde zich in het verleden al eens dat er zoveel leerlingen op mijn hyves zaten (niet lang daarna heb ik haar overigens compleet ”onthyved” en ook “defriended” want ze zei wel meer) en inderdaad, een leerlinge wist woordelijk te herhalen wat ik een collega in een berichtje had geschreven op Hyves… Dat moeten we op Facebook niet hebben: ik kan me goed voorstellen dat je daar als wel of niet bekende Nederlander niet op zit te wachten. Je wil deel uitmaken van mijn sociale leven, maar niet van mijn schoolwereld, hoe interessant en betrokken ze mijn schoolwerk ook vinden. Een profiel met ook leerlingen maar zonder volwassen vrienden wordt dus al gauw Hyves in mijn geval. Geen woord over school in Facebook en dat is eigenlijk om iedereen een beetje te beschermen. Vrienden/deskundigen/bloggers op het gebied van social media zitten juist weer wel op mijn facebook én hyves, maar dat doen ze zichzelf aan hoor: deze vinden het bewezen helemaal niet erg om aan mijn leerlingen te worden voorgesteld. De naam binnen hun expertise maakt overigens waarschijnlijk nul indruk op diezelfde leerlingen, bij wie het op hun beurt weer gaat om de link tussen mij en de meneer aan wie ze worden voorgesteld. De collega van school, superbekend op school, afgebeeld op het promotiemateriaal voor mijn regie heb ik eerst netjes gevraagd of ik zijn foto’s wel mocht gebruiken voor PR doeleinden. Maar of ie de gevolgen wel helemaal overziet…
