De franse, joodse filosoof Simone Weil was een mysticus en politieke activist. Al op jonge leeftijd bleek dat Weil een bijzonder denker was. Op haar 6e weigerde ze suiker te eten in solidariteit met het leger dat in 1915 vocht aan het front, op haar 10e verklaarde zij zichzelf tot Bolsjewiek en op haar 12e levensjaar was Weil welbekend met oud-Grieks.
Later studeerde ze filosofie aan de École Normale Supérieure, zat in de klas met befaamd filosofen Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir waarvan ze de laatste versloeg bij het examen General Philosophy and Logic.
Gedurende haar studie was Weil een outsider. Ze stond bekend om haar radicale, communistische meningen en omdat ze zich uit protest ook nog eens vaak mannelijk kleedde, werd ze de marsman genoemd.
Weil was een zwart-wit denker en begreep de wereld in termen van goed en kwaad. Ze beschikte over een extreem gevoel voor rechtvaardigheid. Haar bekendste werken zijn Gravity and Grace (1947), Waiting for God (1952) en The Need for Roots (1949). Een van de thema's waarover zij schreef was ontworteldheid, door de oorlog maar ook de macht van geld en vervreemding van leefgemeenschappen. Haar antidote: lichamelijke arbeid als een spiritueel centrum.
Verder schreef Weil veel over aandacht als dat wat ons menselijk maakt en licht in de ziel brengt. Hierbij onderstreepte zij de notie van decreatie, of haar idee dat je je eigenbelang uit moet wissen ter faveure van het goede. Dit komt ook terug in haar leven waarbij ze weigert meer te eten dan de rantsoenen van de Franse troepen. Tragisch genoeg leidde haar allesoverheersende altruisme waarschijnlijk ook tot haar eigen, vroegtijdige dood. Weil stierf mede door ondervoeding in 1943 aan tuberculose.
Haar filosofische nalatenschap werd in 1951 al erkend door Albert Camus, die haar de enige grootse denker van zijn tijd noemde. Ook Simone de Beauvoir sprak met lof over Weil en gaf toe dat zij jaloers was op Weil haar hart, dat kon kloppen voor de hele wereld.
Haar gedachtegoed wordt door verschillende auteurs autistisch genoemd, waaronder Nancy Bombaci. In haar essay Autistic Thought and the Modern Mysticism of Simone Weil and Emily Dickinson beschrijft Bombaci Weils gedachtengoed als autistisch vanwege haar volhardende zoektocht naar spirituele, ethische authenticiteit buiten bedenkelijke sociale invloeden enerzijds, en het niet-lineaire, autistische vermogen om een onderwerp vanuit meerdere perspectieven te visualiseren.
"Weils eccentric [...] affect, as welll as her uncompromising focus on her intellectual interests, bring to mind Asperger’s syndrome. [...] The quality of attention that Weil values can be likened to perseveration - the autistic inclination to focus on a subject of interest with intense concentration."
Ook beschrijft Bombaci Weil's schrijfstijl als autistisch, vanwege haar gebruik van aforismen die gelijkenis vertonen met autistisch taalgebruik, volgens haar idiosyncratisch en privaat.