Hoe was het?
Elke maandagavond doet Meret Muntinga verslag van Troost.
Vlaams-Nederlands Huis deBuren nam de eerste twee weken van juli dit jaar een twintigtal Vlaamse en Nederlandse getalenteerden in huis: achttien schrijvers, een fotograaf en een radiomaker. Het doel: hen laten schrijven. En: Vlamingen en Nederlanders bij elkaar brengen. Emy Koopman: "het is confronterend om met een groep getalenteerden te zijn. Wie zal het maken? Op wiens graf zal het rozen regenen?"
Vooraf
Edith Piaf.
Carlos Zorita Diaz zingt Piaf. Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat ze is overleden. Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer | Et la terre peut bien s'écrouler | Peu m'importe si tu m'aimes | Je me fous du monde entier.
Emy Koopman.
Psychologe en literatuurkundige. Emy doet promotieonderzoek aan de Erasmus universiteit naar de reactie op ellendige verhalen. "Een verhaaltje over vergankelijkheid en vergeten kunstenaars". Een bezoek aan de begraafplaats Père Lachaise. Hier om de hoek ligt een man die normaal nooit bezocht wordt, "maar nu zijn er Nederlanders bij dus laten we er even langsgaan". Het is het graf van Karel Appel en zit onder de duivenpoep en begint groen te verkleuren. Vergetelheid komt in verschillende gradaties. Hoe erg is het om vergeten te worden? Bij leven is het vervelend. Gemist worden geeft je bestaansrecht, maar gemist willen worden na de dood heeft iets vreemds. Maar ook ik wil niet vergeten worden. Eén zin die wordt gedrukt, en instemmend wordt gehaald tijdens geboortes, bruiloften en begrafenissen. Ben ik dan niet vergeten?
Daniël van der Meer.
Daniël, hoofdredacteur van Das Magazin en ook in Parijs de eerste twee weken van juli, wordt door Ernst-Jan Pfauth aangekondigd als "mister natural coolness himself". Hij dook duistere clubs in. En hij zat bijna front-row bij de eerste Viktor&Rolf-show in bijna veertien jaar, in Amsterdam weliswaar. Maar zonder Parijs was het niet gebeurd. In het verhaal dat hij ten gehore brengt zijn we bij de ingang van het Stedelijk Museum. Een vrouw die graag een meisje genoemd zou willen worden, stopt haar telefoon weg. Andre van Duin loopt binnen. Ik heb het interview met Viktor&Rolf afgenomen en ik verwacht niemand te kennen, behalve Viktor&Rolf zelf. Maar ook met hen ben ik na drie uur interview wel uitgeluld. Aan het einde van de avond, temidden van al die mensen die niet mijn mensen zijn, kan ik alleen maar denken aan een uitspraak van V&R tijdens het interview: "Dat is de kern van ons werk, is het ontsnappen aan de werkelijkheid, en het maken van een eigen droomwereld".
Frederik Willem Daem.
Frederik is Brusselaar. Een redelijk onverstoorbaar type, aldus Ernst-Jan. Hij zal een verhaal over Parijs vertellen, en hoe Parijs hem bijna zijn vriendin kostte. Voorbij de klif: korte knipsels uit een langdradig in memoriam. "Grand boulevard, zegt de stem in de metro." Onderweg naar een avond uit, de man en zijn lief. Een duistere club. Wat er precies gebeurt, ik weet het niet meer. Ze heeft haar kant van het verhaal al zo vaak herhaald dat ik mijn kant vergeet. Ik weet nog dat de muziek te luid stond. Dat er een irritatie was, dat ik zei: "grappen verliezen veel aan waarde eens aan 't licht komt dat t leugens zijn". Dat ik in haar borst kneep, "omdat ik dacht dat het kon". Dat haar glas gin en tonic en ijsblokjes en een schijfje komkommer op mijn blazer belandde. Dat ik me omdraaide en naar buiten liep. Dat er stond: dehors est definitive.
Interview met Hiske Versprille en Jelmer Mommers door Ernst-Jan Pfauth.
Hiske en Jelmer waren in Parijs om het voedsel te onderzoeken. Ernst-Jan: "Is het waar, in de Franse keuken, dat er niets nieuws meer wordt gedaan omdat de traditie, de historie, zo groot is?" Hiske: "Het restaurant is in Parijs uitgevonden, eind 18de eeuw. Maar, de beste restaurants van de wereld komen nu van plekken waar de hoge gastronomie juist niet was. Scandinavië. Baskenland. Het gaat nu om het loslaten van de traditie, de strak georganiseerde keuken. Zware sauzen. En gelukkig, dat gebeurt, zij het mondjesmaat, ook in Parijs. Jelmer deed onderzoek naar hoe het voedsel in de restaurants terecht komt. Het viel hem op hoe totaal onzichtbaar het is waar het voedsel vandaan komt. Het fascineerde Jelmer. Hoe werkt het voedselsysteem? De ingrediënten waren niet te volgen. Natuurlijk, er zijn pogingen en initiatieven om dit tegen te gaan, maar dat is nog met name decoratief.
Jacques Brel.
Dan volgt een chanson van Jacques Brel: la chanson de chat qui. Over iemand die heel graag wil, maar niet slaagt. Beroemd wilt worden, maar zich verdrinkt aan de bar.
Hoofd
Lasagne met spinazie en andere hele lekkere dingen, onder andere heel veel kaas.
Toe
De Parijs-quiz van Frank Heinen.
Een hele moeilijke quiz over Parijs. Subversieve vragen zoals "zijn de volgende mannen wel of niet in Paris geweest?" De groep van Sulay Milayo Reval krijgt een troostprijs, een verhalenboek over treinen. Twee groepen eindigen gezamenlijk op de eerste plaats. Vreemd genoeg echter, houdt de groep JLMM zich stil, dus de winnaar is simpel verkozen.
Sulay Milayo Reval.
Hij heeft de televisie en radio de rug toegekeerd om zich te richten op het schrijven. In Parijs ging hij naar Bois du Boulogne. Het is een bos, en je hebt er de normale recreatie, en de 'bijzondere recreatie'. Dat was het soort vermaak, waar ik op afging. Ik wilde mij over het principe heen zetten, dat ik nooit naar de hoeren zou gaan. En ik wilde niet alleen de scenery beschrijven, maar ook écht contact maken. Uiteindelijk lukte het mij om één man/vrouw te spreken, Leslie. Het gesprek was bij haar thuis en heel bijzonder. In het normale leven, kies je middelen om je doel te bereiken. Je studeert rechten als je advocaat wilt worden. Gaat naar het conservatorium als je muzikant wilt worden. Deze mensen hebben de weg van de prostitutie gekozen, om de operatie te kunnen bekostigen, om te kunnen worden wat ze willen zijn. Om vrouw te worden.
Leen Verheyen.
De stad die ophield en verdween. Elke stad heeft een zwakke plek. Na enkele dagen had ik de zwakke plek van deze stad gevonden. De zwakke plek van deze stad ligt in de pogingen haarzelf te beschermen. In de stad waar ik nu ben, wordt het bestaan van muren niet uitgesproken. Maar dat maakt ze niet minder reëel. Deze stad bestaat niet meer, maar ze weet het zelf niet. Ik ontmoette Damien, zijn doel was een stadsdeel in een nacht volledig te laten verdwijnen. De inwoners van de stad zullen denken dat het eiland in de rivier is weggezakt. Toen ik bij Sebastiaan wegging, wist ik dat samenwerken niets voor mij was. Nu was het het enige dat mij te wachten stond. Ik was uitverkoren om samen te werken, voor de ondergang van deze stad.
Ayla Schneiders.
Ayla is een allrounder. Ze is kok, ze schrijft toneelstukken, ze is besturend jonge democraat en vandaag komt ze vertellen hoe ze in Parijs de homoscène indook. De ene helft vertelt ze in een beschouwing, de andere helft in een betoog. Wat is de geschiedenis van Parijs? Hoe maak je geschiedenis? En wat is Parijs dan eigenlijk? Geschiedenis gaat over tijd, maar nog veel maar gaat het over waarden. Iets wordt pas geschiedenis als het van belang is. Achteraf worden de ijkpunten gekozen. Achteraf wordt de rode draad gespannen. Wat zijn de argumenten van de anti-homohuwelijk protesteerders? Een maatschappij gebaseerd op maakbaarheid is verderfelijk. En de voorstanders? De geliefden zijn al geliefden, de gezinnen zijn al gezinnen. Het is alsof de realiteit niet bestaat. Een snipper geschiedenis van Parjis, dat de boeken misschien niet eens zal halen, maar een enorme stempel drukt op het Parijs van 2013. Niet alleen de tijd zal het leren, de waarden des te meer.
Jane Birkin en Serge Gainsbourg.
Als afsluiter, de laatste chanson. Carlos wordt bijgestaan door Kim Bron (stagiaire Das Magazin), als zuchtmeisje. Het ultieme Parijs lied. De ultieme lofzang op de liefde. Je t'aime… Moi non plus.
Programma
In de zomer van 2013 verbleef een verzameling van 20 jonge schrijvers, journalisten en kunstenaars in Biermans-Lapôtre, Parijs. Vanavond presenteren ze hun werk. Met korte voordrachten van Emy Koopman, Frederik Willem Daem, Ayla Schneiders, Daniël van der Meer en Leen Verheyen. Gesprekken met Sulay Milayo Reval, Hiske Versprille en Jelmer Mommers. Foto's van Marianne Hommersom en Jan Postma. Een quiz door Frank Heinen. Muziek van Carlos Zorita Diaz. Presentatie door Ernst-Jan Pfauth.
Deze avond wordt georganiseerd in samenwerking met deBuren.
Meer informatie
Deuren en bar openen om 18:30, programma begint om 19:00. Locatie: Mediamatic, VOC-kade 10, Oostenburg Amsterdam.
