Alles is in Nederland een reden voor een collectief feestje. Voetballuh, onze koning en zijn vrouw, een scheiding van twee B-sterren, een bultrug op het strand, een gestorven beroemdheid, twee verdwenen jongetjes...
Een programma over de toenemende neiging van de massa om verontwaardiging, vreugde en verdriet gezamenlijk te dragen. Over korte hypes, brood en spelen en onze wil ieder positief of negatief exces beheersbaar te maken.
'Plots ziet het overal zwart van de mensen,' beschreef Canetti al in Massa en Macht, toen hij over samenscholingen sprak. 'Er komen er steeds meer bij, alsof de straten maar één richting kennen. De meerderheid weet niet wat er is gebeurd, maar ze haast zich naar de plaats waar de meeste anderen zijn.'
Kaarsjes voor het raam, rouwbanden, oranje onesies, googlen naar raunchy details van een choquerende gebeurtenis tot je scheel ziet. Urenlang met je collega's bij het koffiezetapparaat praten over de 's morgen gelezen chocoladeletterkoppen in de krant. Alles om je maar niet aan de sleur over te geven. Ieder groot nieuwsfeit aangrijpen om je op te pompen en mee te laten sleuren in de vaart der volkeren. 'Dit had nooit mogen gebeuren' als terugkerend mantra, terwijl we weten dat we het morgen over overmorgen weer vergeten zijn. Op naar de volgende rel.