De authenticiteitsmythe

23 Sep 2014

Het verlangen naar authenticiteit en echte ervaringen vormt al sinds de Romantiek een rode draad door de westerse cultuur en ons leven. Liefde & Passie-brood van de AH, een geëmotioneerde Pharrell bij Oprah, ‘eerlijke’ worstjes van varkens met een goed leven; kennelijk kunnen we geen genoeg krijgen van alles wat ‘echt’ en ‘oorspronkelijk’ is. Maar wanneer is iets eigenlijk ‘echt’ en ‘oorspronkelijk’? Waar komt deze bezetenheid vandaan? En valt er eigenlijk wel aan te ontkomen?

Enlarge

Authenticiteitsmythe -

Paradoxaal genoeg viert, ondanks het diepgewortelde verlangen naar echte ervaringen, ook de ironie hoogtij. Hipsters omarmen populaire cultuur, én ironiseren het; heerlijk postmodern verantwoord. Ondertussen valt heel (of op zijn minst half) Nederland als een blok voor Roy Donders ‘omdat hij zo lekker zichzelf is’. Is de grens tussen echtheid en kunstmatigheid überhaupt nog wel houdbaar? En wanneer wordt een imitatie ironisch? Populaire cultuur is bij uitstek in staat om (collectieve) emoties op te roepen bij het publiek. In hoeverre zijn deze emoties eigen en echt? Samen met schrijvers, denkers, hipsters – al zullen ze dat zelf misschien niet zo snel toegeven – en publiek gaan we op een filosofische verkenning aan de hand van talrijke voorbeelden uit de populaire cultuur.

Met o.a.: Maarten Doorman, Joost de Vries, Hans Kennepohl en Marian Donner.

Redactie: Ianthe Mosselman (De Balie) & Thomas van Neerbos (De Balie), in samenwerking met Hans Kennepohl van debatcentrum Arminius.