De taal van Gabriel Lester is de taal van de cinema. Door het ontleden van onderdelen, die een logisch geheel lijken te vormen, legt hij de trucage, maar ook de schoonheid en complexiteit van het bewegend beeld, bloot - zo ook in zijn eerdere tentoonstellingen in Galerie Fons Welters. Met ‘The Clock and the Clockwork’ (2003) toonde hij ons een decor van mogelijke scènes, leeg en zonder gebeurtenis, maar vol betekenis, vol mogelijke verhalen. In ‘Choreography’ (2000) is het de locatie die tot actor wordt en vormt het triptiek van deze beelden zijn eigen ballet.
‘The Last Smoking Flight’ is een nieuwe stap in Gabriel Lesters oeuvre. Binnenkort ook te zien tijdens de Liverpool Biennial. Lester laat het ontleden van het beeld deels los om zelf een complex geheel te vormen. Zo vallen decor, geluid, licht en acteurs samen in een poëtisch hypnotisch drieluik. In elke scène wordt een spanningsboog opgebouwd, waarin normaliter de vervulling hiervan, tot het plezier van het kijken leidt; dit is de kern van de Hollywoodfilm. Nu is het telkens opnieuw opbouwen van de spanningsboog de vervulling en tevens het mechanisme dat de hypnotische ervaring bewerkstelligd.