Sinds 1986 heb ik naast mijn werk als schilder, video- installatiemaker, mensen kunnen volgen met mijn camera, portretteren heet dat. Toevallig dat ik nu anno 2009 het initiatief moest nemen, hen dan in 'n nieuw voetlicht te plaatsen. 23 jaar later wil ik deze mensen in herinnering roepen en stuk voor stuk aan de toetssteen der tegenwoordige TV-Mediageest onderwerpen.
Chronische ziekten is door gewenning voor hen die eraan lijden een aangepast leven geworden. Niet eens direct psychisch of psychiatrisch van aard eerder het sociale isolement waarin ze verkeren, herscheppen ze hiermee een nieuwe wereld om hun leven draaglijk te maken. Voor buitenstaanders zoals de NCRV die buitenproportioneel op jacht gaat naar excentriekelingen(lees: GEKKEN), nemen deze mensen die aan de onderkant van een samenleving bivakkeren een buitengewone rol aan, zoals Raymond Dupardon eerder begin jaren 60 heeft kunnen vastleggen, echter door een innemende houding aan te nemen tegenover deze 'GEKKEN'. Een Houding of Behaviour als Filmer die men tegenwoordig niet meer vindt: verlegen als Raymond Depardon is, des te integerder hij bij de geportretteerden in vertrouwen werd genomen, als 'lotgenoot'.
Die houding heeft sinds ik een camera ter hand nam aangesproken. Onzichtbaar en vertrouwen weten op te wekken, om de geportretteerde tot zijn recht te laten komen: als mens, als dromer, maar vooral als de Normalen, waar menig psychiatrisch hulpverlener een andere blik op zou kunnen werpen, deze Normalen nimmer in een GEKKEN -ENTERTAINMENT te Raddraaien.
Deze portretten-reeks omhelsd uiteenlopende identiteiten, entiteiten; zieken, daklozen en in navolging op Raymond Depardons geest, de Normalen, waar autisten, dyslexie-lijers , curatoren, dichters en filmers ook onder vallen.
