"...De hallucinerende bleekheid van de verbijsterende doeken van Remko van Drongelen grijpt je bij de keel. De schoonheid van de verschillende lagen doorschijnende huid doet je mond openvallen. Het is heel knap wat deze Remko doet. Hij vangt mensen op een manier die echt indruk maakt. In vergelijking met een ouder werk is zijn ontwikkeling duidelijk zichtbaar. Een lichaam met gedetailleerde aderen wordt strak gevangen in de lijnen van zijn eigen begrenzing. Het gezicht is groen, de achtergrond bruin. Het heeft een beetje weg van de art-nouveau manier waarop Gustav Klimt werkte, lang geleden. Een jaar later mogen de figuren los in de ruimte staan. De achtergrond is dan paarsachtig en in het donker moeten deze mensen eruit zien als geesten. Zo zijn ook hun ogen geschilderd: als zwarte gaten. De personen doen verder niet zoveel; een jongen houdt kuis zijn handen voor zijn geslacht, een dame kijkt strak in de "lens", dezelfde jongen knijpt zijn ogen dicht tegen het licht en toont tenslotte zijn handpalmen ten teken van onschuld. Hier worden droom en werkelijkheid door elkaar gehaald, grenzen van het bewustzijn door elkaar gemixt op een geraffineerde manier. Twee jaar later krijgt de jongen die steeds wordt afgebeeld gezelschap van een paar reusachtige kevers. Hier spreekt de binnenkant, die eerder zo zorgvuldig gesloten bleef."
(uit een tekst van Inge Pollet uit De Gelderlander)
Bron de40eurogalerie.nl