Tom Claassen behoort tot de meest zichtbare kunstenaars van Nederland, terwijl zijn naam buiten de kunstwereld vrijwel onbekend is. Duizenden rijden dagelijks langs zijn vijf reusachtige olifantsculpturen op een verkeersknooppunt net buiten Almere. Op Schiphol passeren jaarlijks grote hoeveelheden passagiers zijn ‘Snowmen’ bij de entree van de D-pier. Naast de Kunsthal in Rotterdam vertoeven zijn konijnen in het gras. In Hoofddorp staat een zeven meter hoge figuur voor het stadhuis. Van Breda tot Ypenburg, van Almelo tot Vijfhuizen, van IJburg tot Utrecht; overal is de beeldhouwkunst van Tom Claassen terug te vinden in de openbare ruimte.
Wie de sculpturen van Claassen ziet, zal ze niet snel vergeten. Het werk beklijft als herinnering omdat zijn beelden sterk associatief zijn. Claassen abstraheert de motieven die hij kiest, maar blijft ook voldoende in de buurt van de werkelijkheid om ze direct identificeerbaar te houden. Zijn oeuvre gat zowel over gestileerde beesten met een hoge ‘aaibaarheidsfactor’, als over gecrashte auto's, een tapijt, een wormenveld en steigers en ladders. Steeds zoekt Claassen naar de essentie van een vorm en speelt hij met klassieke beeldhouwkundige vertrekpunten als volume, abstrahering, proportie en verhoudingen.
Zandbakken
Tom Claassen gebruikt een waaier aan technieken om zijn doelen te bereiken. Sommige traditioneel – het afgieten van een bronzen beeld via een mal -, anderen onorthodox. Voor ‘Brigid’ – een enorme gestileerde rat - liet de kunstenaar vier kuub zand in zijn atelier neerleggen om daar de vorm in twee delen uit te 'zandbakken', zoals hij het zelf noemt. Vervolgens werden de ‘kuilen’ ingesmeerd met latexrubber. De gestolde rubber delen werden tot slot met grove steken aan elkaar genaaid. Door dit procedé bleef onvermijdelijk zand aan het rubber plakken, wat de ‘huid’ van de rat een prachtige textuur geeft.
Lomp
Reductie is het toverwoord bij beeldhouwer Tom Claassen. Hij schrapt net zo lang in de vorm dat de pure essentie overblijft; een essentie die zowel de archetypische verschijning van het te representeren object overeind houdt, als er een emotionele beleving aan koppelt. Het werk is aards en nuchter. Veel van de dieren die Claassen verbeeldt – een geliefd thema – ogen nogal lomp. Ze zijn net wat forser dan de beesten in real life, maar die ‘overdrijving’ is functioneel en wordt nooit pathetisch.
Het werk is monumentaal en volumineus – solide en robuust –, maar soms ook bewust fragmentarisch. Met zijn interpretaties van vertrouwde vormen jaagt Tom Claassen een heel arsenaal aan verhalen aan. Hij appelleert aan dat vertrouwde - universeel en tijdloos -, maar zorgt ook voor een compleet nieuwe beleving.