Kim Boske (1978)
is gefascineerd door het systeem van tijd en ruimte. In haar werk probeert zij de niet tastbare werkelijkheid vast te leggen door zich te verdiepen in de veranderlijkheid van de dingen. Haar foto’s zijn gelaagd op meerdere niveaus waarbij verschillende momenten in tijd en ruimte samenvloeien. Ze legt daarbij iets vast dat je met het blote oog nooit zou kunnen zien of vastleggen.
Jan-Dirk van der Burg (1978)
laat zich inspireren door het alledaagse leven. Zijn series belichten mensen die er saaie of afzonderlijke hobby’s en bezigheden op na houden. Uit zijn werk spreekt zowel een zekere mate van nostalgie als een subtiele ironie ten opzichte van zijn onderwerpen. In Sex Cinema Venus verbeeldt Van der Burg aan de hand van een slideshow en enkele foto’s de verhalen die zich de afgelopen dertig jaar achter de klapdeurtjes van de oudste seksbioscoop op De Wallen in Amsterdam hebben afgespeeld.
Saskia Dommisse (1975)
streeft naar eenvoud, ruimte en rust in haar werk. Dit resulteert in een bijzondere en esthetische vorm van minimalisme. Fotografie is voor haar welhaast een meditatieve bezigheid waarin zij zoekt naar leegte. Dit resulteert in de abstractie die zo kenmerkend is voor haar werk. Zij gebruikt de fotografie niet om de realiteit te registreren maar om haar gevoel ten opzichte van de dingen vast te leggen. Dommisse streeft ernaar de dagelijkse omgeving op een nieuwe manier vorm te geven.
Mylou Oord (1987)
kenmerkt zich door een uitgesproken stijl die de Zeitgeist van haar generatie goed vertegenwoordigt. Als autodidact laat Oord zich niet leiden door technische of stilistische kaders waardoor er soms ongepolijst aandoende, maar tegelijkertijd zeer intieme foto’s ontstaan. Voor It Would be so Nice fotografeerde Oord vriendin en muze Aynouk Tan. In deze serie is duidelijk zichtbaar hoe voor Oord de grenzen vervagen tussen een meer snapshotachtige aanpak en een geposeerd portret.
Audrey Corregan (1982)
won in 2008 met de serie Obviously de prestigieuze fotografieprijs van het Hyeres festival international de Mode & de Photographie. De tentoonstelling bestaat uit portretten van opgezette vogels, op de rug gefotografeerd, waardoor ze teruggebracht worden tot sculpturale objecten van vorm en kleur. Corregan is gefascineerd door het gegeven dat deze opgezette vogels weer door de mens en fotografie tot leven worden gebracht. Tijd en leven lijken bevroren waardoor de toeschouwer zich kan concentreren op de vorm, textuur en de kleurenpracht van de dieren.