Padilha, die normaal gesproken werkt met gevonden huishoudelijke voorwerpen, industriële materialen en materialen die vergaan en afgeschreven zijn, daagt met dit project de kwaliteit van keramiek als materiaal met een meer permanente houdbaarheid uit. Door de productie van levensgrote deuren en ramen rekt hij de grenzen op van de mogelijkheden die deze techniek biedt en creëerde hij objecten die er feitelijk uitzien als een industrieel massaproduct.
De objecten in deze installatie zijn elementen die normaalgesproken deel uitmaken van een huis. In dit geval zijn deze elementen opzettelijk veranderd in niet functionele designobjecten. Het merendeel van de objecten zijn afgietsels van industriële producten en zijn op ambachtelijke wijze gemaakt. Andere elementen, zoals grote tegels, tonen afdrukken van huishoudelijke objecten en speelgoed. De gemeenschappelijkheid van de elementen in deze installatie is dat ze deel uitmaken van het industrieel productie-overschot waarmee wij overspoeld worden. De ‘originele’ objecten zijn afkomstig van de bouwmarkt (waar hetzelfde ontwerp met duizenden tegelijk verkoopt) en van de vlooienmarkt, waar dezelfde producten weer worden doorverkocht. Padilha houdt zich bezig met de ‘missing links’ in deze keten en maakt een andere esthetische aanpak en houding tegenover het artefact mogelijk in een installatie met een open einde, die pas geconsolideerd wordt door de toeschouwer.