Bram de Vos finished the 24 Hour Race in 18:24:57

Na Rotterdam afscheid genomen van Danny, die een stuk meegereden was, en op naar de dijken van Zeeland. Nog voordat we daar aankwamen kwamen wij in botsing met een aantal burgers. Ruben kon er nog net doorheen, maar Nick en ik kwamen hard met het asfalt in aanraking. Nick heeft een schaafplek op zijn heup, maar verder prima. Wel was zijn fiets behoorlijk geraakt; zijn rechter shifter was kapot, waardoor bij niet kon remmen. Schakelen ging nog wel, maar wel met veel gekut. Ik kwam met mijn helm, pols en knie na een salto op de grond. Opstaan ging niet zo makkelijk, zwart voor de ogen. Water drinken, pijnstillers erin. Na een tijdje, nadat Michael ons voorbij gereden was, weer verder gereden. Op de dijken hebben wij geprobeerd de kopgroep wat te verkleinen. Op haringvlietsluis hard naar boven en kijken wie er mee kan. Toen bleven er acht over, waarmee we tot Middelburg door gereden hebben. Daar kwam Frans er weer bij. Uit het niets kwam hij aan en sloot zich bij ons aan. Op naar Den Bosch, via Breda. Dit stuk was echt killing. Mijn lichaam sliep, behalve de benen; die peddelden rustig nog een beetje door. Af en toe eens afstappen, beetje zeiken, beetje slapen tegen de rand van een brug. Toen het begon te regenen, vlak voor Den Bosch ging het al weer stukken beter. In Den Bosch lekker in de warme kelder. Soep eten, bami eten. Lekker. Nog 100 km te gaan! Nick besloot om hier achter te blijven. Bij jongen was het beste er ook echt wel af. Last van de buik en veel hoofdpijn.
Naar Utrecht hebben we lekker gereden. Eddy en Frans besloten hier om een tandje lichter te schakelen. Mathijs besloot zijn lekke band te plakken, die al een tijdje lek was. Na 350 km weet je niet meer wat zwaar is. Een lekke band merk je niet meer... Via het pondje bij Culemborg, naar Utrecht. Weer een bakje soep. En het eerste gelletje. Door een foutje in logistiek had ik slechts één reep en één gelletje bij mij. Dat doen we volgend jaar anders. Nog een gelletje gekregen van Nick. Het gelletje deed zijn werk wel goed. Toen wij Utrecht uit fietsten ging er een soort energie kick door mijn benen. Trappen, opschakelen, trappen, opschakelen, trappen. "Er zijn er twee af" hoorde ik. Opschakelen, harder trappen. Met 45 door de Amsterdamstraatweg. Achteraf bleek dat zij materiaal pech hadden, niet echt eervol...harde wereld. In het volgende stuk was Bram Haegens er niet af te krijgen. Sterk optreden! Bij de rotonde van het Amstelplein, pakte ruben en ik de rotonde aan de andere kant, waardoor we een gaatje hadden. Ik ging hard door en Ruben kwam weer bij. Met zijn tweeën richting de finish. Op de tramlijn is sprinten lastig. Met Ruben erbij hebben we weer een andere Cycloner erbij als winnaar. 3 van de 7! En met de eerste drie plaatsen hebben we alle bekers die te verdelen waren mee naar huis genomen!