English summary: Pride Photo Award is an annual photography contest for photos that show the diversity of the lesbian, gay, bisexual and transgender(LGBT) community. We reach out with these image across the world through travelling exhibitions, the internet and the media. Locally we present the winning photos on seven squares in Amsterdam and ask teenagers to interview people on the street about their opinion of what these pictures show. These filmed interviews are then used in debates with local groups. We buid local support by organising participative exhibitions, for which people can contribute photos through our website. People can follow the progression of our ideas and plans on our blog, where we will ask for feedback and input.
project:
Pride Photo Award
Hoezo altijd weer foto’s van halfnaakte dansende mannen op een boot tijdens de grachtenparade? Wij laten de wereld zien hoe divers de homo/lesbische, biseksuele en transgender gemeenschap is.
With:
Pride Photo Award is een fotowedstrijd voor foto’s die de diversiteit tonen van de LGBT-gemeenschap, met een centrale expositie in Amsterdam. Krachtige, aansprekende beelden die een tegenhanger vormen voor de eenzijdige beelden die je in de media ziet. De winnende foto’s krijgen een prijs in verschillende categorieën, naar analogie van World Press Photo.
Ons streven is om de foto’s tot in de poriën van de samenleving te krijgen: bij mensen die van z’n levensdagen niet naar de expositie zouden gaan. Een erg brede doelgroep.
In het kort:
• Achtergrondinformatie van de foto’s op je mobieltje als virtuele laag van de expositie
• Prikkels om aandacht voor de foto’s te krijgen via sociale netwerken op internet
• Jongeren filmen interviews met voorbijgangers over de foto’s die op pleinen te zien zijn
• De interviews leiden tot stellingen op de website voor debatten in de buurt
• Iedereen kan foto’s aandragen via de website voor een participatieve expositie
• Iedereen kan meedenken en meehelpen met het initiatief via de website
Bezoekers kunnen achtergrondinformatie bij de foto's opvragen via hun mobieltje. De GPS ziet waar zich bevinden: “je staat bij deze foto’s, van welke wil je meer weten?”
Bijvoorbeeld: hoe kwam de fotograaf er toe om om dit onderwerp te kiezen? Hoe is de foto tot stand gekomen? Wat is het verhaal van de mensen in de foto? Achtergrondinformatie, zonder lappen tekst op de panelen. Zo kunnen de winnende foto’s voor zichzelf spreken.
Via de website kunnen mensen stemmen op foto’s voor de publieksprijs. Dat mechanisme willen we gebruiken om de foto’s te verspreiden: prikkels inbouwen die het aantrekkelijk maken om je vrienden uit te nodigen om ook op de foto’s te stemmen. En dat weer aan hun vrienden te vragen. Als je heel veel stemmers hebt aangedragen krijg je de status van ambassadeur, of een attentie van de sponsor, of kun je iets winnen.
Onze doelgroep komt niet naar de expositie, dus we brengen de foto’s naar hen toe door op zeven pleinen een fotopaneel te plaatsen. Daar zijn de winnende foto’s om beurten te zien. In elk stadsdeel vragen we jongeren om voorbijgangers te interviewen. Zij vragen mensen wat ze vinden van de foto’s. Dat levert stof op voor debatten in de buurt. De filmpjes zetten we op de website. Misschien kunnen mensen zelfs direct meedoen aan de lokale debatten: vragen stellen, live stellingen inbrengen via de website.
Verder willen we rond de centrale expositie lokale aandacht genereren door mensen op te roepen om rondom een thema zelf foto’s in te leveren op onze website. De deelnemers werven we via sociale netwerken op het web, via amateur fotoverenigingen en lokale homo/lesbische organisaties. Zij kunnen hun eigen verhaal bij de foto geven. Hun foto’s en verhalen zijn op de website te zien.
Ik wil de ideeontwikkeling op onze website zichtbaar maken in een blog, waarin ik aangeef met welke vragen ik bezig ben. Bezoekers kunnen daarop reageren, of via de pagina ‘we zijn op zoek naar’ hun expertise aandragen. Bijvoorbeeld met het uitbouwen van de website , die we nu aan het opzetten zijn, of het maken van een filmpje voor op YouTube om donateurs te werven.
Mensen nemen eerder iets van hun vrienden aan dan van vreemden of autoriteiten. Als het ons lukt om mensen de links naar de foto’s te laten verspreiden via hun sociale netwerken, dan komen we veel dieper in de poriën van de samenleving terecht dan alleen met de expositie of de debatten. Bovendien is de kans groter dat de ontvangers er iets mee doen als hun vrienden hen er op hebben geattendeerd, dan wanneer het COC Amsterdam de afzender is.
Daarnaast biedt het web2.0 ons de kans om een relatie op te bouwen met mensen die het project een warm hart toedragen, met wie we in gesprek kunnen treden over onze en hun ideeën (crowdsourcing), die hun expertise of tijd kunnen bijdragen of simpelweg een donatie kunnen doen. Een kernvraag waar ik nu mee bezig ben is bijvoorbeeld: wat maakt het aantrekkelijk voor een fotograaf om met een wedstrijd mee te doen? Via fotografiewebsites vragen we fotografen om daar op te reageren. Zet je reactie op onze website, of reageer op wat andere fotografen belangrijk vinden. Heb je liever geld of een opdracht als prijs? Een masterclass? De kans om een fotoboek te maken? Of gaat het je om exposure?
