In de openingssequentie van Blue Velvet (1986) horen we, terwijl we het uiterlijk van het schijnbaar perfecte stadje Lumberton zien, het gelijknamige mierzoete nummer van Bobby Vinton. Rode rozen voor een perfect geverfd wit tuinhekje, een klaar-over helpt basisschool kinderen oversteken, in de tuin van een mooi gezinshuis met blinkend gewaste auto geeft een man het gras water in de heerlijke namiddagzon. De waterslang raakt verstrikt in een struik, de muziek wordt naar de achtergrond gedrongen door het schelle geluid van een lekkende kraan en de net nog zo rustig lijkende man wordt geveld door een hartaanval. Terwijl een hond speelt in het nog spuitende water en een peuter onderzoekend om de man heen loopt zakt de camera onder duistere tonen en onduidelijke geluiden onder de grond, waar de vulgaire praktijken van smerige insecten in het halfduister zichtbaar worden onder de zo perfect lijkende bovenwereld. We snijden hard naar een shot van een reclamebord ‘Welcome to Lumberton’.
Dit is het beeld van regisseur Lynch (Mulholland Dr., Eraserhead) wil neerzetten van Amerika. Onder de huid van het doorsnee dorp, en daarmee elk Amerikaans dorp, ontvouwt zich naarmate de film vordert een nachtmerrie die onzichtbaar blijft voor de buitenwereld. De hartaanval van de man zet een kettingreactie in werking voor diens zoon Jeffrey, die na het vinden van een afgesneden mensenoor terechtkomt in een wereld van georganiseerde misdaad, heftig seksueel misbruik, en extreme vormen van geweld.
Ondanks uitzinnige recensies, een Oscar nominatie voor beste Regie, en vele andere internationale prijzen, bleef het grote publiek weg. Veel mensen wisten niet wat ze aan moesten met de vervreemdende sfeer en de confronterende beelden van de film.
Desondanks is de film uitgegroeid tot een klassieker van groots formaat, Rolling Stone magazine noemde het de beste film van de jaren ’80. Terecht? Oordeel zelf, maandag 20 juni, 22.00, €6,50