Beatrix gaat, Willem komt. Paleis op de Dam.Balkonscène. Zwaaimoment. Uit hoogwerkers vallen zoveel ballonnen, zwart en oranje, voor of tegen, als er mensen waren die voor een euro 'oranje' danwel 'zwart' hebben ge-sms-t naar 0900-XXXX. Visueel referendum. Vuurwerk voor de voeten.
F. Starik is stadsdichter van Amsterdam. Hij werd hiertoe in mei beroepen en adviseert de Koningin om binnen zijn termijn van twee jaren dienst troonsafstand te doen, teneinde dit visuele referendum als hoogtepunt van zijn stadsdichterschap met Haar en de nieuwe Koning te vieren. Zie het als een sociale sculptuur. De actie verwijst naar de ongelukkige geschiedenis van de republiek Amsterdam met de huidige vorstin: rookbom '68, krakersrellen '80. Op het moment dat de abdicatie wordt aangekondigd, drie maanden voor de gekozen datum, moet er een grote media-campagne (vn. free-publicity, hopelijk controverse, discussie) worden uitgerold om met name de Amsterdammers ertoe te bewegen kleur te bekennen. Het wordt gepresenteerd als een geschenk van de Amsterdamse bevolking. Fonds BKVB verleende reeds enige subsidie voor de ontwikkeling van het plan: website, oprichting Stichting Koninklijk Geschenk Amsterdamse Bevolking.
Er staan natuurlijk wetten in de weg en praktische bezwaren, dat maakt deel uit van de uitdaging dit te realiseren. De nieuwe burgemeester is op de dag van zijn installatie reeds op de hoogte gebracht, ook Beatrix is op de hoogte gebracht van een eerdere versie van het plan, en liet beleefd weten er nu niet direct hoge prijs op te stellen.
Het plan mag mislukken. In mijn hoedanigheid als stadsdichter ben ik nu reeds begonnen met dit plan te 'verkopen.' Vandaar ook hier.
Rumoer, maar vriendelijk rumoer. Afhankelijk van de omvang van het geschenk (uw bijdrage bepaalt de omvang van het geschenk) rijzen op het moment suprême een aantal hoogwerkers op uit de massa, netten vol ballonnen, die de Koninklijke Familie voor even aan het gezicht onttrekken. De ballonnen vallen tussen het publiek, ze zullen luidkeels knappen.
In de mythevorming rond Starik beweer ik dat ik op 30 april in Amsterdam arriveerde, en meteen de eerste steen wierp. Ik moet een oude schuld inlossen.
Alle Amsterdammers, televisiekijkend Nederland.
ik beschouw het gehele traject als een kunstwerk. In zekere zin is het een oefening in democratie. Dat je je soms iets moet laten welgevallen waar je eigenlijk geen zin in hebt. Het drukt een zekere mate van emotie, van verbondenheid uit: iedere ballon staat voor een euro.
Vernieuwend is het allemaal niet. Er is dus kunstenaars eerder gewerkt op het snijvlak van kunst en politiek, geschiedenis, afkeer en liefde.
dat is het niet. Ik zal u een gruwelijke bekentenis doen: ik weet niet wat ermee bedoeld wordt, web 2.0. Ik vind het zelf al heel modern om deelname aan het project via een sms-dienst te laten verlopen. Die diensten pakken helaas ruim de helft van de opbrengst. Misschien zit er wel iemand in de zaal die een goedkopere oplossing heeft.
