‘I Should Have Done That’ is een Nestarchy project, dat wil zeggen dat het valt binnen een reeks projecten die op een andere manier naar presentatie kijkt. In de tentoonstelling worden origineel en cover naast elkaar getoond.
Het project heeft een sterk spel- en plezier element, zowel voor de kunstenaars als het publiek, maar ondanks het spelelement raakt het ook de kern van het kunstenaarschap. Voor de kunstenaar is een onderscheidende eigen visie in het werk doorgaans een voorwaarde voor succes.
Althans dat is de politiek correcte perceptie, want ook in de kunsten is een zekere mate van vertrouwdheid noodzakelijk. Een kunstenaar die een ander te veel kopieert kan echter rekenen op grote hoon, wat bijvoorbeeld Gijs van Lith ten deel viel toen zijn schilderijen sprekend bleken te lijken op die van Tjebbe Beekman.
De kunstenaars van I Should Have Done That zijn niet star omgegaan met het gegeven.
Zo gaat Amie Dicke een nieuwe versie maken van het net door het Gemeentemuseum aangekochte werk Cell XXVI van Louise Bourgeois door het origineel in te pakken in plastic en de resulterende buitenvorm samen met documentatie van het proces tentoon te stellen. Carla Klein heeft twee wandkleden van Henri Jacobs uit het Stedelijk Museum Schiedam gekozen als basis voor een nieuw werk.
Net als Carla Klein zoeken ook Alex Jacobs en Ellemieke Schoenmaker (V&B) het bij generatiegenoten. Zij hebben een werk van Alex Tennigkeit uit 2011 gekozen. Anderen zoeken naar voorbeelden uit het verleden. Marc Bijl heeft bijvoorbeeld een werk gekozen van John McCracken, Marcel van Eeden gaat uit van een On Kawara en Jasper de Beijer gaat voor het Lincoln Memorial uit Washington.
Deze laatste zal niet naast het werk getoond kunnen worden, maar daar waar mogelijk hangen origineel en cover zij aan zij.