Elke week in oktober doet Meret Muntinga verslag van Troost.
Voorgerecht : Jan Jaap van der Wal en Daan Heerma van Vos
Jan Jaap
Mijn media-hoogtepunt begint op vier september van het afgelopen jaar. New York: ik ben bij The Daily Show van Jon Stewart. Als intern. Het gevoel van de middelbare school, de eerste dag, alles is mis, te vroeg en een te grote tas, maar ik ben er wel. Dan ontmoet ik Tim Carvell: hoofdschrijver van The Daily Show. Alles in Amerika is 10x keer zo groot dan in Nederland, Tim Carvell was een 10x zo grote autist dan we in Nederland ooit zouden kennen.
Please, introduce yourself. "Hello my name is JJ from Amsterdam. This is it, I'm here to intern, lets go." Dat was het.
Een poosje later komt het moment. Er wordt omgeroepen: er zijn drie schrijvers nodig in die en die edit room, om vijf uur. Een schrijver zegt: ga met me mee, en vraagt aan een derde, mag de intern ook mee? Het mag.
Een filmpje moet er komen, buiten de studio. Het onderwerp: hoe zou het zijn als advocaat op het platteland? Daar zit ik dan. Met drie schrijvers in een meeting. In een meeting van The Daily Show, de Champions League van mijn vak. Schrijvers roepen, een vrouw achterin velt het oordeel: "That s funny!" Dan is het goed. Schrijvers roepen meer. De vrouw is positief. En toen, mijn moment. Ik roep: weet je wat misschien grappig zou zijn.. "Een weiland, een advocaat met lederen koffertje, en zijn zoontje. Hij wijst naar een koe, dan naar zijn lederen koffertje, en zegt tegen zijn zoon: kijk dat gebeurt er met een koe." ................... "That's funny!" zegt de vrouw. Mijn verbazing is geschetst.
Maar het echte moment, mijn mediamoment, het moment waar ik mij iedere avond op aftrek, moet nog komen. Weken later, terug in Nederland, zie ik het voorbijkomen. Mijn grap. Het "That's funny" moment in THE Daily Show: het weiland, de advocaat, de koe, het zoontje en het lederen koffertje.
Daan
Mijn mediamoment? Twee weken geleden, mijn optreden bij omroep MAX?
Nee, deze ambiance (een leem-klei hut in een lekkende fabriek) doet mij denken aan een maand geleden.
Ik heb een trilogie geschreven, over erotiek, met twee andere jongens. De Vlaamse krant de Morgen wilde een foto van ons. Een foto van de drie jongens met naakte vrouwen in een weiland. Ik zei: "Doe maar". Ik dacht: niemand biedt zich daarvoor aan. Helaas. Vijftig vrouwen wilden. Per bus kwamen ze naar het weiland. Die hele dag is het dieptepunt van carriere geworden, het dieptepunt van mijn leven, en zeker van mijn seksleven.
Ik kwam binnen in de industriehal. Waar normaal vee stond stonden nu vijfig vrouwen, op een rij. Ik dacht ik geef ze een hand, natuurlijk vergat ik meteen de namen. Gelukkig hadden de vrouwen de kleren nog aan. Dat was de troost.
Ik was in pak, dat was al helemaal afschuwelijk, sowieso, en zeker met vijftig naakte vrouwen erbij. Het regende. Het was zo droevig, toen moesten ze een contract tekenen. Zij moesten hun ziel verkopen aan mij, terwijl ik hun ziel niet eens wilde hebben; het was de slechtste veiling ooit.
Hoe vond ik dit? Dat vroeg een vrouw aan mij. Ik voel mij gruwelijk; ik heb hier alle nadelen van de verkrachter zonder de voordelen. Ik voel me schuldig, leeg en alleen. Ik voel me de misbruiker en ik krijg niet eens seks. Ze moest niet lachen, ze kwam uit Borstel. Waarom deed zij dit? Uit wraak voor haar vreemdgaande man. Haar man vond het geil.
Nu gingen we naar het weiland. Er stonden drie koninklijke stoelen, met allemaal naakte vrouwen eromheen. We moesten wachten op een vliegtuig, dat zou de foto leuk absurd maken, vond de fotograaf. Het ergste was dat ze allemaal zo hun best hadden gedaan. De vrouwen waren allemaal helemaal geschoren. Het is niet de crème de la crème, die vrouwen die op zo een oproep afkomen. Misbruikt, heel lelijk, te dik, vrouwen die wraak willen nemen.. Ze willen allemaal iets bewijzen door daar te staan. Het is een soort overwinning. Wraak op eerdere schaamte…? Het nare gevolg: voor de lelijkste mensen, hing er het meeste vanaf. Die wurmden zich naar voren. Dáárdoor werden wij drie omringd. De lelijkste vrouwen hadden zich mooi gemaakt. Het is iets persoonlijks, maar iets wat je met die omvang echt beter niet kunt doen. Je krijgt zoiets als een net geboren vogeltje dat zich wil zich ontworstelen aan een lellende vleesmassa. Die vogeltjes wilden dichterbij ons komen. En wij probeerden strak in de camera te kijken.
Drie uur lang was ik constant nerveus geweest. Ik had het gevoel gehad dat ik het waard moest maken. Voor die vrouwen die iets wilden bewijzen. Toen ik thuis kwam was ik leeg, verdrietig, eenzaam (zoals ik meestal thuis kom)... en ik moest zeggen hoe het was. Ik had er geen woorden voor.
Het heeft weken geduurd om het beeld van de puttenreten om mij heen kwijt te kunnen raken.
Hoofdgerecht: hartige taart met wortel, pompoen en feta, en salade van sperziebonen
Goed gevulde taart, met een volkoren korst. Carlos kookt gezond en seizoensgebonden.
Pompoen in deeg met boontjes gekookt door Carlos - Dinner van Troost 14 oktober 2013
Toetje: Hans Klis
Hans Klis heeft in de nieuwe DasMag ("De Dandy") een stuk geschreven over hoe hij een maand lang in zijn eentje bowlde. Dertig dagen alleen naar Knijn.
Joey komt bijna dagelijks bij het Amsterdamse bowlingrestaurant Knijn. Hij drinkt niet om te vergeten, hij gooit strikes. Tot in de late uurtjes. Zijn vrouw wil altijd de bonnetjes van Knijn zien, om te weten dat hij zijn troost niet zoekt op andere, ingeoliede plekken.
Bowlen draait niet om de gezelligheid, om de drank of de bitterballen. Het echte bowlen is een echte sport. Treurig. Naast een fysieke uitdaging was mijn bowlingmaand vooral een pijnlijke confrontatie met schaamte. Die van mijzelf, en die van anderen.
De Amerikaanse politicoloog R. Putnam schetste aan het begin van het milennium een parallel tussen de ontwikkeling in de bowling en de teloorgang van de democratie. Zorgwekkend, aldus Putnam. Mensen bowlden niet meer samen, niet meer in team of competitie-verband, maar alleen nog maar alleen. Ook ik bowlde alleen.
Die maand op de bowlingbaan van Knijn was ik geen getuige van de teloorgang van de democratie. Nee. Ik ontdekte iets heel anders. Een verborgen schaamtecultuur op 400 vierkante meter. Alleen op de baan staan wekte bij andere spelers een verwachting. Dat ik iets kon, dat ik een prof was. Maar dat was ik niet. Ik voelde continue de ogen. De mensen achter mij, de mooie meisjes.
In ontwikkelde routines om om te gaan met de druk. En toch: op goede dagen kwam ik in een roes, op slechte dagen, en dat waren er veel meer, voelde ik de blikken. Ouders, vriendengroepen naast mij. Ik schaamde me dood. De angst voor andermans oordeel had niet alleen effect op mijn spel. Ik zag het gebeuren. Na een gefaalde worp: een walk of shame op rood-blauwe schoenen met klitteband.
De straf voor het onderschatten van de sport. Niet alleen de dagjesmensen hebben last van gêne op de baan, de profs ook. De profs weten maar al te goed hoe moeilijk het is om strike na strike te gooien, en hoe het voelt om te falen. Ze weten hoe de olie op de baan tijdens het spel langzaam verdampt. Ze weten, dat het gooien van een perfect game, vooral een mentale strijd is. Maar bij de profs hoor je geen smoesjes.
De profs verbloemen hun falen niet, ze ondergaan de schaamte door die te ontkennen.
Lees hier het hele verhaal. Of nog beter: Koop de nieuwe Das Mag, hier.
Hans Klis bowlde een maand lang elke dag alleen - tijdens Troost op 14 oktober 2013
Meer informatie
Deuren en bar openden om 18:30, om 19:00 gaan we aan tafel. Locatie: Mediamatic, VOC-kade 10, Oostenburg Amsterdam.
