Tijdens het slotdebat gaan we, met politici, beleidsmakers en experts, op zoek naar de mogelijkheden van een nieuwe deal voor drugs. Wat zijn de belangen? Wie zijn de voor- en tegenstanders? Wat zijn de politieke en juridische mogelijkheden, ook internationaal? Als we nou eens net doen alsof drugs niet ‘drugs’ heetten, met alle aannames die daarbij horen, maar gewoon een product zijn. Wat zou dan het beste beleid zijn? Welke keuzes zouden we samen maken? Welke toekomst zouden we kiezen?
“Staan de drugsverdragen in de weg? Nee. Juridisch is goed te beargumenteren dat ze regulering toestaan. Maar het eenvoudigste is, regulering net zoals bij de coffeeshops in te voeren via het opportuniteitsprincipe: niet-vervolgen als gestelde voorwaarden in acht zijn genomen. Ons land heeft zich dit recht altijd voorbehouden.
Tegenstand vanuit het buitenland dan? Bij beperking van de proefprojecten tot Nederlandse ingezetenen valt geen onoverkomelijke Europese weerstand te vrezen. Met bekwaam diplomatiek handwerk kan juist interesse worden gewekt. Overal heeft men immers dezelfde problemen. President Obama heeft verklaard dat hij het drugsbeleid zal stoelen op zakelijke, niet op ideologische basis. Het internationale politieke getij oogt zeldzaam gunstig.”
Drugsdeal #3: politiek en praktijk
Over de haalbaarheid van een nieuw drugsbeleid
Ooit was Nederland een toonbeeld van tolerantie met haar gedogen. Tegenwoordig lopen we met ons vreemde “voor- en achterdeurbeleid” achter, zelfs op verschillende staten in Amerika, toch de bakermat van de enorm averechtse en zelfs verslavende ‘war on drugs’. Door vooraanstaande politici, denkers, gebruikers en experts wordt al jaren geroepen om regulering.
