In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
augustus 2005
We hebben afgesproken bij het trefpunt op Amsterdam CS. Het blijkt een speld in een hooiberg te zijn: het trefpunt is onvindbaar. We hadden beter bij de Febo kunnen afspreken of bij de Free Record Shop. Of bij de Burger King, aan het derde tafeltje links van de ingang, maar dat zijn eigenlijk geen plekken waar je met iemand afspreekt, tenzij je je verkering wilt uitmaken.
Ik vraag me af of Ulrich Enting ook op zoek is naar het trefpunt. Hij is slagmuzikant in de brassband Eternity en Netwerk CS heeft hem getipt voor de rubriek ?gespot?. Ik besluit inlichtingen in te winnen bij het informatiepunt, dat gek genoeg we makkelijk te vinden is. Het trefpunt blijkt buiten te zijn, niet in het station, maar bij de taxistandplaats. Het is er ontzettend druk. Tientallen mensen wachten op hun afspraak. Maar Ulrich is er niet.
Dan gaat mijn telefoon. Het is Ulrich. Waar ik ben? Ik antwoord dat ik bij het trefpunt sta. Hij vraagt waar dat %^&#-trefpunt is. Ik antwoord dat het %^&#-trefpunt bij de taxistandplaats is. Buiten, dus niet in het station. Even later staan we beiden bij het %^&#-trefpunt.
Het interview begint meteen, want Ulrich begint al op weg naar de Eerste Klas Restauratie te vertellen wat hij doet. Hij legt me uit dat hij tenor speelt. Ik sta naast hem op de roltrap en kijk hem blanco aan. Van instrumenten weet ik weinig. Verder dan een blokfluit ben ik nooit gekomen. "Ik speel marching drums," zegt Ulrich. "Met twee stokjes," voegt hij daaraan toe als ik nog steeds even blanco blijf kijken en bijna struikel aan het einde van de roltrap.
Met een glas cassis (Ulrich) en een glas appelsap (ik) voor ons zitten we aan het derde tafeltje links van de ingang in de Eerste Klas Restauratie. Het is benauwd, het is begin juli. Ulrich heeft de mouwen van zijn T-shirt over zijn schouders geschoven. "Ben je beroepstenor?" vraag ik.
"Gisteren," vertelt Ulrich, "heb ik mijn diploma Multimedia Vormgeving gehaald. En volgend jaar ga ik aan de hbo Communicatie & Media studeren. Muziek maken is een hobby voor mij. Maar ik zie mezelf over vijf jaar ook niet als professor. Die studie doe ik gewoon omdat ik het leuk vind, en om iets achter de hand te hebben, een diploma. Ik werk nu op Schiphol, ben daar begonnen als bagagebandmedewerker, maar vond dat te zwaar en ben toen gaan werken als vliegtuigschoonmaker. Dat is niet iets wat ik altijd wil doen."Hij neemt een flinke slok cassis. "Ik ben op de basisschool begonnen met muziek spelen. Er kwam een keer een band voorbij en die speelde Surinaamse muziek. Dat wil ik ook, dacht ik meteen. Ik wilde ook kawina spelen. "Ik probeer niet blanco te kijken, maar Ulrich begint al met uitleg te geven. Waar het op neerkomt, is dat een kawina een grote bastrommel is die je met de stok bespeelt. Ik neem een slok appelsap en probeer me er een voorstelling van te maken. "Ik had geluk dat het als naschoolse activiteit werd aangeboden. Ik kon dus meteen beginnen."
Had je ook meteen een goed ritmegevoel?
vraag ik, denkend aan mijn ervaringen met de blokfluit. Ik had geen ritmegevoel, geen toongevoel, totaal geen gevoel. Ik ben geboren in Suriname en mijn roots liggen in Afrika, zegt Ulrich. Mijn voorouders komen daar vandaan. Mijn ritme is vanzelfsprekend: ik ben zwart, ik heb mijn gevoel geërfd van Afrikanen. Waarom denk je dat de meeste witte mensen niet kunnen dansen? Ik denk aan mijn voorouders, ik denk aan klompen, niet aan ritmisch dansende Afrikanen.
Eternity is een vereniging met ongeveer 35 leden. Een keer per week wordt er in de Bijlmer geoefend met een coach. Er zijn zo'n twintig instrumenten, lang niet genoeg voor iedereen, maar Eternity is geen verplichting: bij een training zijn alleen mensen die op die dag muziek willen maken. Als er een optreden is, dan wordt er een groep geformeerd van zeven tot elf muzikanten. Daarbij wordt niet naar kwaliteit gekeken, want we zijn allemaal even goed. We wisselen elkaar af.?
Hoe ziet die groep eruit? Spelen er alleen mannen?**
Ulrich moet hard lachen. Nee! Er zijn ook danseressen. Bij onze muziek moet gedanst worden! Tenminste, dat is wel het leukst. We treden overal op; bij openingen, op bruiloften, op scholen. De oudste van de brassband is, geloof ik, maar 24. Dus we zijn een heel jonge groep.
Maar wie denkt dat Eternity alleen een brassband is, heeft het mis. We organiseren activiteiten, workshops en gaan soms op werkweek. Dan krijgen we cursussen. Want het gaat niet alleen om de muziek. Bij de laatste werkweek heb ik een cursus over financiën gevolgd en ook over jaarplanning. Dat komt wel van pas omdat ik penningmeester ben van Eternity. Het is nuttig als je ook wat leert van je hobby!
Groeit Eternity of zijn jullie niet naarstig op zoek naar nieuwe leden?
Onze vereniging is drie jaar geleden opgericht, en eigenlijk voortgekomen uit een andere brassband. Als iemand met ervaring bij ons wil komen spelen, dan zullen we daar geen ‘nee’ tegen zeggen, maar we kunnen geen jongeren lesgeven. Die verwijzen we door naar andere brassbands die wel lesgeven. Wij oefenen alleen, we zijn al een stap verder.
Ulrich kijkt me aan, met een blik die zegt dat er weinig hoop is voor mij bij Eternity. Ik heb geen ervaring. Ik ben te stijf. Ik heb geen gevoel. Ik ben wit en dans als een hark. Voordat we elk onze weg weer gaan, geeft Ulrich me een schouderklopje.
Ulrich Entingh is te bereiken via e-mail (klik hier) of telefonisch 06-156 422 36.