Table-Scene, A body of water

Waar slaat een gevoel van veiligheid en geborgenheid bijvoorbeeld om in claustrofobie en angst? En wanneer kantelt het weer terug, wanneer wordt het zelfs grappig, of juist grimmig?

Voor Jemima zijn kantelmomenten een spannend gebied om zich te begeven, omdat het niet helemaal meetbaar is, en niet helemaal te begrijpen. En omdat het ongemakkelijk is. 

In a body of water eet Jemima haar tafel op. En dat doet ze niet één keer, nee, in beeld zijn wel acht versies van haar te zien. Ze zitten rond de tafel, scheuren er stukjes van af en knabbelen die in hoog tempo weg, terwijl ze druk met elkaar converseren. Niet onbelangrijk: die tafel is van karton, evenals de stoelen, de lampen, de schilderijen en eigenlijk alles in de kamer, én de kamer zelf. Deze jonge vrouwen eten hun eigen omgeving op – totdat eentje van hen in een stukje karton stikt en er paniek uitbreekt. 

Iedereen heeft compulsieve neigingen en manieren om structuur aan te brengen in het leven, die kunnen omslaan in iets wat dwangmatig wordt.

Maar waar ligt die grens?