Tibor Benkhard

Motoren, machinekamers, fabrieksinstallaties, grote kans dat je daar Tibor Benkhard (Amsterdam, 1975) tegenkomt. Zelfs de stoffige stoppenkast in het halletje heeft zijn belangstelling. Hoe groter de jungle van buizen, draden, kastjes en knopjes, des te meer voelt Tibor zich er thuis. Van jongs af aan heeft Tibor een fascinatie voor machinerie waarvan de vorm grotendeels wordt bepaald de functie. Deze vormgeving bracht zijn fantasie dusdanig op hol dat de werkelijke functie van het apparaat altijd tegen viel. Aangemoedigd door experimentele sciencefiction films uit de jaren tachtig, bracht zijn zoektocht hem bij verouderde landbouwmachines en fabrieksinstallaties. Het viel Tibor op dat tegenwoordig alle motoren van machines veilig worden weggestopt achter deurtjes en kleppen. Op zijn canvas zijn de machines ontdaan van bescherming. Deze nieuwe openheid maakt ze robuuster en kwetsbaarder. Tijdens de Industriële Revolutie werden de machines open en bloot getoond in de fabrieken. Trots dat het vuile en zware werk niet meer door mensen moest worden gedaan. Honderden jaren en minstens zoveel Arbo-wetten later heeft dit gevoel van trots plaatsgemaakt voor een gevoel van veiligheid en vanzelfsprekendheid. Niet dat deze onderdelen minder belangrijk zijn geworden. Integendeel. Het is bijna alsof de machine zich tegenwoordig moet schamen voor zijn machine-zijn. Met zijn schilderijen probeert Tibor dan ook de waardigheid van de machine weer terug te geven.