Staging Cities begon in 2006 in Het Blauwe Huis als een experiment in stedelijke discussie die IJburg / Amsterdam en Buenos Aires aan elkaar verbond in een rollenspel dat gebruik maakte van instant messaging systemen op het internet.
Het scenario voor Buenos Aires draaide om een fictieve botsing tussen de onderklasse en het stedelijk bestuur en de projectontwikkelaars die het voor het zeggen hebben in Puerto Madero; een nieuwe, exclusieve en peperdure wijk in het stadscentrum van Buenos Aires.
Het scenario dat in Amsterdam naar bovenkwam vertelde het verhaal van het conflict tussen de lokale gemeenschap en de moslim immigranten als voortzetting van de ongeregeldheden met een raciale ondertoon in Frankrijk in 2005.
In 2007 werd gedurende acht maanden een discussie gevoerd in Porto Alegre, Brazilie, als onderdeel van de Mercosul Kunst Biënnale.
Het scenario dat dit maal bovenkwam ging over het centrum van Porto Alegre: hoe illegale handelaren het stadscentrum in beslag hebben genomen met als gevolg leegstand en verval van de woonhuizen in dit gebied.
Voor de biënnale is een zogenaamde ‘assembly hall’ gemaakt als podium voor de sessies. Deze hal bestond uit ‘video cabins’ waar burgers acteertraining konden volgen en een ‘debate room’ tafel en een scherm waarop acht met elkaar verbonden computers te zien waren.
Op basis hiervan heeft het Institute of Architects of Brazil of Rio Grande do Sul m7red opdracht gegeven een research programma te ontwikkelen en een ruimte voor het Teatro do chat te ontwerpen voor hun hoofdkwartier in het stadscentrum. Dit met als doel het debat te voeden en mogelijke alternatieve toekomsten voor de stad Porto Alegre te verkennen.
Maar het werk focuste op lokale scenario’s en menselijke karakters en raakte zo ontoereikend om de groeiende complexiteit van de verschijnselen van verstedelijking te kunnen begrijpen. Dit werd duidelijk toen een begin werd gemaakt met een nieuw scenario voor Buenos Aires: het Matanzas-Riachuelo rivierbekken.
Als sinds de Spaanse koloniale onderdrukking is Riachuelo meer een ecologisch en politiek strijdtoneel dan een harmonieus ecosysteem. De ecologische kwesties komen in dit scenario naar voren als controverses en onzekerheden tussen acteurs van verschillende types. Zwarte wateren, precaire kolonies, overheidsinstanties, vervuilende industrie, techneuten, afval, etc.
We kunnen een ecosysteem omschrijven als een verzameling zonder muren, waar vele acteurs een stem kunnen hebben.
Hoe ontwerpen we een stedelijk theater waar mensen en niet-mensen gehoord kunnen worden in deze publieke controverse?
Er is een theatrale opzet gemaakt om dit scenario te kunnen ontwikkelen. Het geheel bestond uit een tafel waaraan zes experts met verschillende achtergronden aanschoven, terwijl ze door een kunstmatige stem met een script werden ondervraagd. Het doel hiervan was een collectieve stem te geven aan de belangrijkste niet-menselijke acteur is het scenario: de stedelijke shit van het rivierbekken.
Dit is de registratie van de eerste ervaring met deze methode en we zien uit naar toekomstige sessies met andere acteurs om zo het scenario uit te bouwen.
Staging Cities. Een bijeenkomst van mensen en niet-mensen.
Staging Cities experimenteert met nieuwe manieren om publieke zaken te ensceneren.
Hoe worden steden bevolkt?
Entiteiten, dingen, infrastructuren, mensen, machines, groepen, instituten, karakters… Hoe leven zij samen? Wat zijn de conflicten die deze zaken samenbrengen en scheiden?
Staging Cities / Ciudades en escena pakt het probleem van het ensceneren van de stad aan, haar systemen, wezens, entiteiten en hun conflictueuze coëxistentie.
Het ensceneren van deze diversiteit is een politieke gok in zichzelf.
Parlementen zijn de gebruikelijke podia waar steden en stedelingen soms zichzelf kunnen bekijken. Maar parlementen zijn maar een van de vele manieren om publieke zaken in scène te zetten.
De uitdaging waar Buenos Aires voor staat is het ontwikkelen van nieuwe methoden om een stem te geven aan opkomende karakters, en zo de politieke verbeeldingskracht te vergroten.
Staging Cities vraagt de mogelijkheid van een collectieve bouwtechniek die is gebaseerd op karakters en scenario’s als een nieuw politiek stedelijk gereedschap te overwegen.
