DOOIER (2002)
di 29 jan t/m do 30 jan | 19 uur
beperkte capaciteit
In het derde jaar van haar opleiding maakte Boukje Schweigman Dooier. Ze was nieuwsgierig hoe je met de elementen rood, zacht en rond een fysieke belevenis kunt oproepen bij het publiek. Haar studiebegeleider drong aan op een verhaallijn. Boukje zocht teksten en probeerde op basis hiervan een verhaal te construeren. Het werd een fiasco. Onder het motto ‘liever drie beelden die het publiek nooit meer vergeet dan een slap kloppend verhaaltje’ keerde ze terug naar haar basisplan: een niet-verhalende theaterervaring voor haar publiek. Uiteindelijk maakte ze vanuit pure overlevingsdrang, zonder concessies te doen aan haar artistieke uitgangspunten, in een week waarin alles op scherp stond de solo Dooier.
In Dooier zie je de ongepolijste en eerlijke oorsprong van het oeuvre van Schweigman&. Veel elementen die hier op speelse en naïeve wijze worden ingezet – de draaibeweging, het opzoeken van fysieke grenzen, het publiek dat in een intieme abstracte ruimte komt, het samenspel met publiek, het werken met binnen/buiten – kwamen later dieper uitgewerkt terug, onder meer in Wervel, Blaas en Dreef. Dooier werd direct opgepikt als het begin van een verrassende, nieuwe theatervorm.
BENEN (2003)
vr 31 jan & za 1 feb | 21:30 uur
beperkte capaciteit
In de afstudeersolo Benen legde Boukje Schweigman de basis voor haar langdurige samenwerking met vormgever Theun Mosk. De voorstelling bevat alle elementen die zo kenmerkend zijn voor hun latere projecten. We zien het grillige lichaam, vol verlangens en angsten, in een helder ruimtelijk concept.
In Benen keert een jonge vrouw zich lichamelijk binnenstebuiten in haar zoektocht naar wie en waar ze is. Het is een reis van een nieuwsgierig wezen, dat continu luistert naar haar lichamelijke sensaties en daarmee haar ‘ware vorm’ zoekt. De ruimte om haar heen lijkt haar te volgen; hoe meer de vrouw zich opgesloten in haar lichaam voelt, des te kleiner wordt de ruimte om haar heen. Voelt de vrouw zich bevrijd, dan opent ook de ruimte zich. Het publiek, dat de ruimte met de jonge vrouw deelt, ondergaat dezelfde ruimtelijke en daarmee lichamelijke beleving.
Benen werd bekroond met de Top Naeffprijs 2003 en won prijzen in Leuven (België) en Minsk (Wit-Rusland).
WERVEL (2004)
di 28 jan t/m do 30 jan | 19:45 uur
Beperkte capaciteit
Bijna alle voorstellingen van Schweigman& tonen de zoektocht naar het grote in het kleine en het uitbenen van een gegeven tot de essentie, om zo tot een universele laag te komen. Nergens anders is dit proces zo consequent doorgevoerd als in de solo Wervel. Boukje Schweigman onderwerpt zichzelf compromisloos aan ronddraaiende krachten. Na een zorgvuldige opbouw wordt haar lichaam overmeesterd door krachten die groter zijn dan zijzelf. Het publiek is als stille getuige medeplichtig aan dit ritueel.
Voor Wervel creëerde Theun Mosk een hypnotiserende ruimte, Paul Koek (Veenfabriek) tekende voor het geluidsdecor. Deze minimalistische voorstelling zet de geest open voor een reis langs persoonlijke associaties.
Wervel werd genomineerd voor de VSCD Mimeprijs 2005 en geselecteerd voor de Nederlandse dansdagen 2006. De voorstelling is met veel succes gespeeld in Beiroet, Teheran, Amman, Shanghai en Beijing.
HOEK (2007)
vr 31 jan & za 1 feb | 20 uur
Hoek is de eerste voorstelling van Schweigman& met de ‘gewone’ theaterzaal als uitgangspunt. Deze keer toveren Boukje Schweigman en Theun Mosk de zaal niet om tot een eigen intieme ruimte. De toneelvloer wordt gedomineerd door een immense stalen beweegbare wand, die een gevaarte kan zijn of een intieme hoek kan vormen. De nietige lichamen van de spelers moeten zich verhouden tot deze grote kracht.
In Hoek zien we hoe Schweigman en Mosk hun beeldtaal vertalen naar de vlakke vloer en hoe ze ook hier, op net iets meer afstand tot het publiek, een geheel eigen universum creëren met een wonderlijke logica en sterke beelden.
TUSSEN (2010)
di 28 t/m do 30 jan | 21:15 uur
Tussen is de meest recente zaalvoorstelling die te zien is in het Universum. In alle voorstellingen wordt de ruimte mede gevormd door de werking van het licht, maar bij geen enkele wordt daar zozeer mee gespeeld als in Tussen. Je weet letterlijk niet wat je ziet. In het donker wordt de ruimte opgeheven, in het schemergebied wordt de verbeelding geopend. Tussen is een hallucinerende ervaring op een vervreemdende plek ergens tussen ‘zijn’ en ‘niet zijn’. Het tussengebied wordt onderzocht: tussen licht en donker, tussen dag en nacht, tussen hemel en aarde, tussen jou en mij, tussen deel en geheel, tussen groep en individu.
Tussen is een samenwerking van Boukje Schweigman, de Japanse danser/choreograaf Kenzo Kusuda, vijf jonge performers, ontwerper Theun Mosk en altviolist Oene van Geel.
Tussen werd genomineerd voor de VSCD Mime Prijs en De Wijnberg Scenografieprijs
