Zijn carrière begon al in 1986, het jaar waarin hij het werk ‘Self Portrait as a building’, creëerde, één van dé sleutelwerken uit zijn oeuvre. Alles wat Mark Manders daarna maakte, is op te vatten binnen dit idee van het zelfportret als gebouw, en als poging om het eigen menselijke bestaan en zijn eigen biografische herinneringen en gevoelens te vertalen naar woordeloze, associatieve herinneringsruimtes of –installaties. Dit concept van de ‘ik’ als architectuur, als gebouw, resulteert bij Mark Manders in een kunst die sculptuur begrijpt als een ruimtelijke materialisering van zeer persoonlijke – en soms abstracte – gedachten, gevoelens en emoties. Uiteraard is Manders ervoor beducht om zijn poëtische ik niet volledig te laten samenvallen met de ware, autobiografische Mark Manders, maar tegelijkertijd kan die laatste niet volledig los gezien worden. Het gaat in de installaties van Mark Manders steeds om een paradoxaal evenwicht: de constructie van een zelfportret dat zich slechts kan tonen in een meer universele beeldtaal, die het hyperpersoonlijke overstijgt.
(Tekst van S.M.A.K. website )
