Het zijn grappige en tegelijk droevige portretten van de kunstenaar en haar vrienden en collega’s. In haar video’s voert ze personages en figuranten op in filmische settings zoals een lange limousine of een chic appartement in Manhattan.
De acteurs zijn meestal bevriende kunstenaars of speciaal geselecteerde mensen die als voorbeelden fungeren van een specifieke groep of een bepaald beroep, zoals een SM meester(es) of een stel bodybuilders. Ze gebruikt haar personages op verschillende manieren, soms als objecten of als een grote groep wezens, soms als tragische helden en vaak als koppels in mislukte pogingen tot intimiteit. Kostuums, make-up en rekwisieten worden gemaakt en gebruikt in verschillende stadia van perfectie of mislukking.
Een sprekend voorbeeld van haar manier van werken en het doel dat ze voor ogen heeft is de performance/ het fotowerk Amateur Body Builder Gradient. Voor dit werk naaide ze een achterdoek van verticale stroken stof in verschillende kleuren. Ze nodigde vervolgens een aantal amateur bodybuilders uit die ze selecteerde op huidskleur om voor deze achtergrond hun spierbundels te tonen. Vervolgens fotografeerde Maimon ze toen voor deze ‘kleurenwaaier’, gerangschikt op huidskleur. In dit werk gaat de hiërarchie van huidskleur een confrontatie aan met die van de omvang van spierballen. De bodybuilders worden hier neergezet als vrije bezitters en bouwers van hun lichaam maar tegelijkertijd ook als daardoor gecategoriseerd en bepaald.
Discipline Aid attempt No 1 (confessions of a video artist) is een zelfportret van de kunstenaar waarin ze zich omhoog probeert te werken in de New Yorkse kunstwereld door bijvoorbeeld te proberen een persoonlijke afspraak te maken met Barbara Gladstone. Het gaat er om het zelfvertrouwen zodanig op te voeren dat het de kracht ontwikkeld om door de uiterst beleefde arrogantie van Gladstone's assistenten heen te breken. Om zichzelf tot deze hoogte op te zwepen wordt ze in haar pogingen bijgestaan door een professionele SM meester en meesteres die zij voor dit doel heeft ingehuurd. Deze staan permanent gereed elk moment van zwakte in haar optreden te bestraffen met verbaal geweld en diverse exotische werktuigen.
Voor Extra’s, de dekaedrische video installatie die zij speciaal voor W139 ontwikkelde, is Maimon tijdelijk naar Los Angeles verhuisd. In het voorjaar van 2009 filmde zij daar verschillende scènes over en met beginnende acteurs die Hollywood proberen te veroveren. De casting van de deelnemers was onderdeel van het project en in zekere zin de kern ervan. Het idee was om audities te houden voor de mannelijke rol van een holbewoner en een femme fatale in jaren ’30 snit. Vijf acteurs en vijf actrices zijn uiteindelijk uitgekozen om simultaan deze twee rollen te vertolken in identieke kostuums. In de uiteindelijke installatie wordt het beeldmateriaal van het organiseren van de audities, shots van de holbewoners in de heuvels onder de Hollywoodletters, opnamen van de vijf actrices terwijl ze zich samen opmaken in alle spiegels van een auto, interviews met de buurjongen die ook acteur blijkt te zijn en een intieme douchescène van een van de Holbewoners met de regisseur worden samengebracht.
Bij de oceaan, vlakbij haar tijdelijke appartement in Venice Beach, heeft Maimon ook enkele geïmproviseerde scènes opgenomen over het ego van de regisseur. Ook schreef ze een script, een soort beurtspraak voor beide groepen acteurs. Individueel of als een chaotisch koor komen ze aan het woord over hun idealen en tegenslagen.
De titel Extra’s verwijst naar de extra’s op een DVD menu. In Maimon’s Extra’s worden overtollige beelden en individuen getoond. Ze geeft de voorraad “human resources” van de filmindustrie een gezicht en een stem. De figuranten van Hollywood spelen een rol in Maimon’s eigen verhaal over haar bestaan als een jonge worstelende kunstenaar. Voor haar solotentoonstelling installeert Maimon een cirkel van tien schermen waarop gemonteerde scènes en loops van haar nieuwe beelden te zien zijn.