Haar geschilderde portretten hebben een grote aantrekkingskracht en roepen bij de beschouwer direct associaties op. Anders dan de titel van de tentoonstelling suggereert geeft Lampe haar werken geen titels of namen; het zou de met opzet gecreeerde afstand teniet doen. Het is aan de beschouwer om namen te geven en verhalen te verzinnen.
Lampe beeldt haar doorgaans jonge modellen af met attributen die niet lijken te passen bij hun jeugdige onschuld: een zonnebril, koptelefoon, bivakmuts, pruik of capuchon. Met precisie en groot gevoel voor schoonheid gaat zij te werk. Toch is het portret voor haar niet een exacte weergave van een persoon, maar een beeldend concept waarvan de bron terug te vinden is in tijdschriften, kranten en op de schilderijen van oude meesters.
Lampe's werk is kwetsbaar en afstandelijk, realistisch en abstract tegelijk.