De tentoonstelling brengt het verhaal van een pro-skateboarder, een fotograaf, een tekenaar, een schilder... Een verhaal dat – hoewel gefocust op zijn eigen leven en dat van de mensen die hem omringen – het ‘autobiografische’ overstijgt en sociaal-maatschappelijke fenomenen zonder schroom noch vingerwijzing blootlegt.
Het werk van Ed Templeton (°1972) is niet zomaar onder één noemer te vatten. Grootgebracht in Orange County, een suburb van Los Angeles, bracht hij zijn jeugd door in een wereld van skateboarding en punkmuziek. Op zeer jonge leeftijd ontpopte Templeton zich tot professionele skateboarder en op 21 jarige leeftijd richtte hij zijn Toy Machine, a bloodsucking Skateboard Company op, waarvoor hij alle artwork verzorgde. Al van jongs af aan was Templeton een gedreven tekenaar en schilder, maar het contact met kunstenaars als Egon Schiele, Lucas Cranach, Balthus en David Hockney gaf hem een enorme stimulans. Fotografie is daarnaast altijd een constante geweest. In het begin gebruikte hij zijn analoge camera als ‘registrator’ om inspirerende beelden vast te houden. Midden jaren 90 begon hij de fotografie ook als ‘autonoom medium’ te gebruiken en sindsdien maken zijn foto’s integraal deel uit van zijn werk. Net zoals Ed Templeton nooit zou kunnen kiezen tussen het skateboarden en het kunstenaarschap – beide voeden elkaar – zou hij zich nooit tot één bepaald medium kunnen beperken. Foto’s, schilderijen en sculpturen vullen elkaar aan, ze staan op één lijn, vrij van hiërarchie. Dikwijls beschrijft Templeton de tekeningen, foto’s en schilderijen met anekdotes, gevoelens en gedachten die de beelden een nieuwe, verdiepende ‘lezing’ aanreiken. Samengebracht in een tentoonstelling worden de beelden – zonder echter hun artistieke autonomie te verliezen – ingezet als onderdeel van een groter verhaal.
Ed Templeton documenteert voornamelijk zijn eigen leven en dat van de mensen rondom hem. Hij portretteert zichzelf en zijn vrouw Deanne, vrienden, familie, en de vele mensen die hij ontmoet tijdens zijn skateboard tournees. De foto’s die hij maakt focussen niet op het skaten zelf maar op het hele randgebeuren. De jongens en meisjes die rondhangen in de buurt van een skate park, de verveling van het toeren, de bloedige valpartijen, de nachtelijke feestjes en de intieme ontmoetingen met zijn vrouw in anonieme hotelkamers... Door zijn carrière als pro-skateboarder spendeert Templeton veel tijd met jongeren die in een onzekere ontdekkingsfase in hun leven zitten. Dromen, hoop, zorgen, identiteitsvorming en zelfprofilering staan hierbij centraal. Templeton is ‘één van hen’, een pro skate legende en een ‘voorbeeld’. Dit geeft hem de kans om zeer dicht in hun leefwereld te staan en te registreren. Hij brengt hun seksualiteit, angsten, agressie, vreugde en problemen in beeld en veroordeelt hen niet. Hoewel zijn foto-installaties en schilderijen niet zelden zeer autobiografisch zijn, rekent Templeton nergens af met zijn eigen moeilijke jeugd. Hij wil daarentegen een ‘openheid’ creëren en inzichten en kansen bieden aan diegenen die ze willen grijpen.
The Cemetery of Reason, vrij vertaald ‘de laatste rustplaats voor de Rede’, dient zich aan als een wervelstorm van foto’s, sculpturen, tekeningen, schilderijen... Beelden worden (soms) thematisch geclusterd en leggen – op een niet dwingende manier – bepaalde fenomenen of gebeurtenissen bloot.