Docu by Night: Ik ben een meisje en Maids and Bosses

6 Tem 2011

Achter de voordeuren van de dure huizen in Panama, waar gezinnen en hun huispersoneel soms jarenlang samenwonen, gaat een wereld schuil van onbegrip en vooroordelen.

VANAVOND BELOOFD HET MOOI 'FILMKIJKWEER' TE WORDEN.
ER WORDT GEEN REGEN VERWACHT, DUS ALLEMAAL LEKKER HET TERRAS OP BIJ DE ZWIJGER VOOR LEKKER ETEN EN EEN GOEIE DOCUMENTAIRE!

Ik ben een meisje (voorfilm)
Susan Koenen
Nederland, 2010, 15 minuten

Joppe (13) vindt het spannend om verkering te vragen aan die leuke jongen. En al helemaal om hem te vertellen dat ze als jongen geboren is.

Ik ben een meisje!

Elk dertienjarig meisje droomt soms van die leuke, maar moeilijk bereikbare jongen. Zo ook Joppe, die met haar vriendin overlegt hoe ze Brian verkering moet vragen. En hoe vertelt ze hem dan dat ze geboren is in een jongenslichaam? Al vroeg droeg Joppe, toen nog Jop, graag jurkjes en pruiken en speelde ze met barbies. En ze wilde liever 'zij' dan 'hij' genoemd worden. Halverwege groep acht besloot ze haar klasgenoten te vragen haar voortaan als meisje te zien. Dat verliep, zo vertelt ze, eigenlijk best vanzelfsprekend: "Vanaf dat moment ging ik me gewoon omkleden bij de meisjes." Ook in de brugklas haalde ze de wind uit ieders zeilen door het gelijk te vertellen. "Het is ook geen megaprobleem", zo vindt ze. "Het overheerst je leven niet. Maar iedere dag loop je er toch wel tegen aan." Joppe legt zonder poespas en met opmerkelijk veel zelfvertrouwen uit hoe het nu eigenlijk werkt met puberteitremmers en vrouwelijke hormonen en hoe ze omgaat met met haar gevoel.

Maids and Bosses
Abner Benaim
Panama/Argentinië, 2010, 58 minuten

Achter de voordeuren van de dure huizen in Panama, waar gezinnen en hun huispersoneel soms jarenlang samenwonen, gaat een wereld schuil van onbegrip en vooroordelen.

Met vlot gemonteerde sfeerbeelden en door muziek ondersteunde interviews, geeft Maids and Bosses een beeld van de complexe verhoudingen tussen werkgevers en hun personeel. Verschillende vrouwen en meisjes vertellen hoe ze als jong meisje hun leven op het platteland - en soms hun eigen kinderen - vaarwel zegden om ver van hun geboortegrond te werken als kindermeisje of als huishoudelijke hulp. Ze vertellen over lange uren, zwaar werk, te weinig of uitblijvende verdiensten, onterechte beschuldigingen en zelfs over misbruik. De werkgevers klagen op hun beurt over het gebrek aan vaardigheden of de onbetrouwbaarheid van hun personeel. Toch wonen de vrouwen soms jarenlang bij een gezin in huis. Zo ontstaan hechte banden en soms is er sprake van genegenheid, maar uiteindelijk wordt de kloof tussen de sociale klassen maar zelden overbrugd. Een conclusie die pijnlijk duidelijk wordt in het beeld van het etende dienstmeisje in de keuken, met op de voorgrond haar inmiddels bejaarde mevrouw aan de eettafel.