In het afgelopen jaar is de cultuurwereld op zijn kop komen te staan. Er wordt in de kunstwereld veel gesproken over de manier waarop de meerderheid van politiek Den Haag kunst wegzet. Kunst staat inmiddels voor velen synoniem aan een linkse hobby zonder bereik en draagvlak. Kunst lijkt volksvijand nummer één te zijn geworden.
Sander Reijgers (1977, NL) is een kunstenaar die tot op heden altijd het grote publiek heeft opgezocht om zijn werk ter discussie te stellen. Met een schilderkundige Pop Art inborst laveerde hij regelmatig tussen de werelden van de toegepaste en autonome kunst en liet in zijn werk iconische elementen uit hedendaagse beeldtaal, bij voorkeur uit gepolariseerde culturen, met elkaar communiceren. Soms ontstonden uit zijn intuïtieve werkwijze enorme clashes die leidden tot provocerende beelden die ongecontroleerd en ongenuanceerd de grens opzochten. Verrassend genoeg ontstonden er ook werken die het best te typeren zijn als licht poëtische, synergetische en esthetische beelden, die een genot zijn voor het oog. In projecten als Mama anders en Cultural contrasten, waarin hij culturele botsingen tot een hoogtepunt liet komen, werd zichtbaar dat zijn onconventionele manier van werken voor beelden zorgt die in alle lagen van de bevolking dialoog uitlokken.
Door een goede PR en de communicatieve kwaliteiten van Reijgers’ visuele beeldtaal staat op zijn c.v. inmiddels een enorme hoeveelheid aan publicaties in media die zichzelf als signalerend en trendsettend bestempelen. Zo zat hij bij ‘volksheld’ Paul de Leeuw met een wens om zoveel mogelijk opblaaspoppen te krijgen voor zijn Mama anders project, en presenteerde dit project later op de catwalk tijdens de Amsterdam Fashion Week voor Streetlab. Zijn werk stond in bladen als Blend, FHM, Reload en GlamCult en op sites als Viceland, Miktor & Molf, Ongekend en Designboom. Zelfs popicoon Kanye West wilde graag kwijt dat hij het werk van Reijgers (vrij vertaald) dope shit vindt.
Anderhalf jaar geleden werd Reijgers zelf geconfronteerd met een culturele clash die hem diep raakte. Nadat Trendbeheer een werk van hem postte, nam GeenStijl de post over en brak er een enorme stroom aan reacties los. Door de strekking van de honderden reacties werd hij, met zijn eigen publieksgerichte werk als veroorzaker, geconfronteerd met een enorme distantie tussen de reaguurder van GeenStijl en de kunstwereld. Het leken twee gepolariseerde belevingswerelden die haaks op elkaar staan. Enerzijds was daar het GeenStijl-publiek dat zich in ‘one liner dialogues’ leek te willen ontdoen van kunst en anderzijds was daar een kunstwereld waar hij toch ook deel van uit maakte, die een hartstochtige artistieke dialoog wil voeren over de rol en betekenis van kunst in de hedendaagse maatschappij.
In zijn nieuwste werken confronteert Reijgers de reaguurder van GeenStijl met de kunstenaar Sander Reijgers. Zoals hij eerder commercie en religie of sex en islam met elkaar liet communiceren is Reijgers op zoek gegaan naar een manier waarop hij een visuele dialoog aan kon gaan met de huidige mening van de meerderheid. Hij vond de sleutel in een alomvattende reactie op GeenStijl; Kunst hoor aan een spijker, die op zijn atelier een eigen leven is gaan leiden. De clichématige maar uiterst representatieve mening heeft een visuele equivalent gekregen in de vorm van een spijker waarop direct verf wordt aangebracht.
Met deze spijker als visuele tegenspreker is Reijgers de dialoog aangegaan. Vele confrontaties hebben in anderhalf jaar geleid tot duizenden spijkers en uiteenlopende werken. Het is een project geworden waarin het onvermogen van een kunstenaar met de wil om tot de meerderheid van de Nederlandse bevolking door te kunnen dringen inzichtelijk wordt. Tegelijkertijd laat Reijgers ook regelmatig zien dat hij de touwtjes strak in handen neemt en wie er in zijn atelier de baas is.
Opening
Zaterdag 3 september - 16.00 uur