De keren dat ik hem in de voorbereiding van deze tentoonstelling opzocht in zijn appartement, zat hij tussen de computers en het uit gele post-its bestaande story-board van EVOLIZER, met zijn stagiair op twee enorme ergonomische kantoorstoelen voor de schermen. Ze zaten daar dan al uren en zouden er na mijn vertrek ook nog uren zitten. Plaatjes en korte filmpjes zoekend, de juiste gedeelten van seconden kiezend, beeldranden schoonsnijdend of juist vervagend, het in elkaar zetten en animeren van figuren en achtergronden, de bewegingen van de virtuele camera door de geanimeerde wereld programmerend, tempo, zoom, ritme. Uit de maaginhoud van het internet bouwt Jan van Nuenen zijn werelden op. De lichamen in zijn films bestaan uit de halfverteerde resten van andere wezens. De lichaamsdelen bewegen nog met de kracht van hun vorige eigenaar. Verschillende beeldresoluties schuren ruw langs elkaar en alles en iedereen word meedogenloos voortgestuwd door de strakke score van piepjes, knallen, geratel en geknars. Het is een blik in de Hades (schimmenrijk), op de dier-mens-machine, de ontketening van technologie, het uit de hand lopen van de evolutie.
Het bijzondere is dat de films van Van Nuenen niet uitsluitend een moralistische rage against the machine zijn. Het gaat verder dan alleen het zwelgen in ondergang en doem, hip posthumaan optimisme, of enkel de jongensfascinatie voor robots en zombies.
De laatste sequentie van OPTIMIZER/EVOLIZER waarin een onverstaanbaar vervormde mannenstem zingt bij een verglijdende cut & paste bergketen, roept onverwacht een stemming van melancholie op. Ook de overduidelijk uit seksfilmfragmenten opgebouwde meerborstige Eva uit LAME YARD, herinnert ondanks deze bronnen aan haar wanhopige soortgenoot uit de verdrijving uit het paradijs van Massacio.
Gijs Frieling directeur W139