Gedurende haar hele leven heeft Susan Sontag mensen aangespoord tot ernst, tot het bespreken van maatschappelijke onderwerpen op een serieuze, geëngageerde manier. Om ergens in te geloven en voor te staan en compromisloos te zijn in je overtuiging. Sontag’s pleidooi voor ernst lijkt een vreemde en bijna pretentieuze oproep in het postmodernisme waarin de ironie en cynisme tot levensfilosofie en overlevingsstrategie zijn verheven.
Toch komen er steeds meer geluiden en initiatieven uit de samenleving die duidelijk afstand nemen van het tijdperk van de ironie. Mensen die opzoek zijn naar verbondenheid, oprechtheid, ernst, engagement, en een politiek realisme niet uit de weg gaan. Ontstaat er opnieuw ruimte voor - of zelfs behoefte aan Sontag’s seriousness binnen onze samenleving, en hoe manifesteert deze zich dan? Kunnen wij ons nog losmaken van de ironie of hoeven ironie en ernst elkaar niet per definitie uit te sluiten?
Susan Sontag (1933-2004) is een van de grootste en scherpste essayisten van de 20ste eeuw: a true radical thinker. Met een onstilbare honger naar kennis en een ongelooflijk brede interesse analyseerde en politiseerde zij in haar essays het dagelijks leven. Van fotografie tot camp, van porno tot politiek, van kunst tot hiv aids. ‘Be serious, Be passionate, wake up!’ was haar stelregel in het leven. Romans, essays, films en de dagboeken van Sontag vormen het uitgangspunt van deze trilogie, om verder in gesprek te gaan over serieusheid en betrokkenheid in de hedendaagse Nederlandse kunst, politiek en maatschappij.
Presentatie en redactie De Balie: Mirthe Frese