Zodra Amber Imrie op de werf van de NDSM neerstreek en om zich heen de schepen in het IJ zag varen, wist ze wat voor kunstwerk ze wilde maken. Ze herinnerde zich de schetsen van haar opa die een zeilschip wilde bouwen, maar vlak hiervoor overleed.
Het was haar eerste ervaring met de dood. Haar vader was geobsedeerd door de bouwtekeningen. Uiteindelijk is het er nooit van gekomen het zeilschip te realiseren, maar de schetsen zijn bewaard gebleven. In een typische NDSM scheepsloods kunnen bezoekers door de geweven contouren van het schip wandelen.
In haar tweede installatie ‘Stargaze’ kun je vredig naar een geborduurde sterrenhemel staren die een exacte kopie is van het heelal op 9 september in het jaar 2000 in West Fork Lake in Arkanas. Het was de dag dat Amber haar vriendin verloor. Als 12-jarig meisje werd ze voor de tweede keer geconfronteerd met de dood. Haar eveneens 12-jarige vriendin werd op de fiets geschept door een auto en overleed terplekke. Op zoek naar troost gingen Amber en haar vriendins familie die nacht naar het meer om urenlang te staren naar de sterrenhemel. “Ik was verschrikkelijk van slag. We voelden ons losgerukt van alles. Het was net alsof we maar een beetje rond zweefden, het was zo onwerkelijk. Ondanks dat het midden in de winter was, zijn we de hele nacht opgebleven en in de kou gaan zwemmen. Tegelijkertijd voelde ik me nog nooit zo levend. Ik zal die nacht nooit vergeten.”
Het navigeren tussen herinneringen is voor Imrie een manier om op zoek te gaan naar thuis. “Als klein meisje verhuisde ik om de haverklap, dus ik heb geen vastomlijnd idee wat ‘thuis’ betekent. Ik denk dat er ook een thuis kan bestaan zonder bakstenen of waterleiding.” In dit derde deel van haar kunstwerk, kun je in een soort baarmoedertent cocoonen en wegdromen. De knalroze tent sluit zich nauw om je lichaam en is een mobiel thuis.
Amber Imrie wilt met haar kunstinstallaties zoveel mogelijk zintuigen prikkelen. In het verleden werkte ze met het thema geur. Haar huidige werk op de NDSM gaat vooral over aanraking en oriëntatie. “Ik wil mensen laten bewegen door mijn kunstwerken zodat er interactie ontstaat. Bezoekers mogen er doorheen kruipen, in gaan liggen en overheen stappen.” Van het plafond tot de vloer reiken de drie installaties en neemt Imrie je mee in andere besef van ruimte en tijd tegen het ruwe landschap van NDSM.