Autibiografisch
The Duck is een deels autobiografische zoektocht naar het leven van een vrouw en haar autisme diagnose. De one-women show, gespeeld door Lucy Theolbald, speelt zich af op een leeg vierkant met simpele belichting en een stoel, een stuk papier en een armband als attributen. Ongecompliceerd, zonder overbodige stimuli. Williams' idee. De focus is volledig op de actrice.
Op het podium krijgen woede en onbegrip, stimmen en de hardnekkige noodzaak om normaal te doen een artistieke vorm. Autisme wordt ontdaan van zijn pathologische en vaak gestigmatiseerde lading, en Williams plaatst het met succes in een nieuw, esthetisch licht.
Met The Duck wilt Williams de oprechte representatie van autisme een boost geven. Zij gelooft dat als meer vrouwen zich positief kunnen verbinden met autisme, dit leert hoe je emotionele gezondheid voedt en uitputting, 'shut- of meltdowns' kunt vermijden.
“All I want is for [neurotyical] people to listen and challenge internal stereotypes. And for [autismspectrum] individuals to know they are not alone"
En volgens de velen lovende kritieken is dit haar gelukt. In de woorden van Emma Robdale: Williams geeft een ultiem menselijke, accurate interpretatie van de vrouwelijke autist.
Het trappelende eendje
Waarom eenden? Deze analogie schetst voor Williams het beeld van een zogenaamd gemakkelijk, natuurlijk blijven drijven. De eend lijkt kalm op het water te dobberen terwijl zijn strijd om niet te zinken veilig verborgen is onder het water. Ook lijken eenden, vergelijkbaar met veel autisten, altijd te glimlachen ongeacht of ze vrolijk zijn of niet. Voor beide geldt dat de uiterlijke verschijning van vrolijkheid als een masker de onderliggende emoties verbergt.
Bloeit het eendje in het stuk uit tot zwaan? Nee. En dat is volgens Williams nou juist het punt. De wereld moet af van zijn verwachting dat eenden veranderen in zwanen. Eenden zijn geen zwanen. Eenden zijn eenden, en net zo prachtig.
