Zodra mensen beginnen met praten, ontstaan er misverstanden of ergernissen. In Taal is zeg maar echt mijn ding schetst de columnist/cabaretière Paulien Cornelisse, voor iedereen herkenbare, absurde gesprekken en situaties. Dit levert een feest van taal en tekeningen op. Cornelisse observeert mensen die niet fluisteren op de camping, ze verwondert zich over goedbedoelde rotopmerkingen, over seks bij de EO en veegt de vloer aan met pseudo-diepzinnige types die het voortdurend hebben over ‘iets een plek geven’ en hun ‘eigen ding doen’.
Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Wat volgens Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bijna nooit zeggen wat ze bedoelen. 'Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opstap naar vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek.