Loosjes: "Ik hou van contrasten en daarom is de NDSM-werf een interessant decor voor mijn werk; het broze skelet tegen de achtergrond van de rauwe industriële werf. Ik denk dat de ruimtelijkheid het keramische object isoleert. Ook een sterk contrast met dat wat ik zoek in Nederland: een connectie."
De vader van Marijke – zelf zegt ze Muraike – werd geboren in Nederlands-Indië en verhuisde uiteindelijk met zijn Nederlandse ouders naar Australië waar hij een bestaan opbouwde. Een beetje onhandig was dat hij zijn kinderen wél typisch Nederlandse namen mee gaf, maar niet de taal.
“Ik ben opgegroeid met zijn verhalen over Nederland. Met een spiegelkast in de woonkamer en een grote klok uit zijn ouderlijk huis. We hadden een hele hoop Delfts blauw, ook van die kleine KLM huisjes. Voor hem is Nederland zijn thuisland, maar ik voelde al die tijd geen connectie. Dat veranderde toen ik voet op Nederlandse bodem zette.”
Twee jaar geleden bezocht ze Nederland voor het eerst. Het was koud, ze voelde zich geïsoleerd doordat ze de taal niet sprak, maar toch was het een soort thuiskomen. “I felt Holland in my bones. Een sterk gevoel dat niet wegebde toen ik terug was in Australië. Ik moest er wat mee doen.”
Van origine is Loosjes fotograaf en houdt ze zich bezig met het contrast tussen taboes, verval en schoonheid. Dat neemt ze soms vrij letterlijk: stoffelijke overschotten van dieren gebruikte ze bijvoorbeeld voor een delicaat esthetisch stilleven.
De laatste jaren zoekt ze naar meer manieren dan via de fotografie om zichzelf te uiten. Geïnspireerd door kunstenaars als de Amerikaanse Charles Krafft en de Britse Clare Twomey experimenteert ze voor I felt Holland in my bones met keramiek als materiaal voor de botten van het skelet. Om de botten te kunnen beschilderen op de traditioneel Delfts blauwe wijze ging ze afgelopen maand in de leer bij Trudy Otterspeer van Ambachtelijk Plateel Gouda, een vrouw met zo’n veertig jaar ervaring. “Het skelet staat onder meer voor de Nederlandse cultuur waarvan ik dieper doordrongen ben dan ik dacht: tot op het bot.”
Loosjes’ skelet wordt ondersteund door foto- en mogelijk ook videomateriaal. Foto’s van haarzelf, haar lichaam bedekt met gebarsten klei waaronder stukjes Delfts blauwe tekeningen zijn te ontwaren. “Maar ook foto’s van de belangrijke plekken waar mijn vader over heeft verteld en van de Loosjes hier in Nederland die ik nog nooit eerder had ontmoet. Ik zag hetzelfde familieportret in één van hun huizen hangen als bij ons. Geweldig. Ik denk dat iedereen die ook tussen twee culturen leeft, mijn gevoel herkent. Ik wil dat gevoel overbrengen met dit project, maar het moet ook gewoon esthetisch mooi zijn om naar te kijken.”
Voor alle verschillende menselijke botten maakt ze zelf een gipsen mal, giet er de vloeibare klei in en bakt ze tot keramiek. Een hels karwei, beseft Loosjes zich, maar het project hoeft op 29 mei niet tot in de puntjes af te zijn. “Ik wil er in Australië aan doorwerken zodat de energie van mijn beide thuislanden in het werk is verenigd.”