In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
februari 2006
‘Ik was elf toen ik naar Nederland kwam. Mijn moeder wilde voor mij en mijn broers en zussen een betere toekomst. Het was verschrikkelijk koud. En de winter duurde enorm lang. Toen het eindelijk zomer werd, ging ik met wat vrienden naar het strand. Maar ik wist niet wat ik zag. Het water was bruin! De zee was van modder! We liepen naar het water en renden meteen weer terug het strand op. Je ballen bevroren, zó koud was het water. De Noordzee was een cultuurshock, mijn eerste van een lange reeks. Op school dachten ze dat ik Vlaams was! Ik was hartstikke donker, ik kwam net uit Curaçao. Maar ik sprak anders Nederlands dan mijn klasgenootjes, dus dachten ze dat ik Belgisch sprak. Jandino de Belg? Wat moest ik van de Nederlanders denken?
Als ik terugdenk aan mijn jeugd, snap ik wel waarom ik nu entertainer ben. Ik organiseerde al vroeg in de achtertuin talentenjachten en riep de hele buurt op eraan mee te doen. Mijn droom was om acteur te worden, maar mijn moeder wilde liever dat ik dokter zou worden. Ze was niet voor niets helemaal naar Nederland gekomen. ‘Word toch dokter, Jandino,’ zei ze vaak. ‘Word toch dokter, denk aan je toekomst.’ Maar ik dacht maar aan één ding: mensen entertainen. Ik belandde zodoende op de mavo in plaats van op het vwo, en ging leren voor interieur adviseur. Mijn droom was om ontdekt te worden en in de spotlights te staan, maar daar kun je ook niet werkloos op wachten. Daarom de keuze voor interieur design, en ik vond dat ook wel leuk. Ik deed een vooropleiding, maar toen ik die had afgemaakt werd de richting interieur design opgeheven. Wat moest ik doen? Mijn moeder wist het wel: ‘Word dokter,’ zei ze. ‘Denk aan je toekomst.’ Maar ik werd schilder, dat is allemaal per ongeluk gegaan. Als de studie die ik wilde kiezen niet was opgeheven, was ik nu misschien de nieuwe Jandino des Bouvrie geweest.
Ik begon als schilder te werken en heb dat twee jaar gedaan. Een vriend van me had me gewezen op een auditie van de Rotterdamse jongerentheatergroep Young Stage. Hij vond dat wel wat voor mij. Als hij er niet was geweest, was ik misschien eeuwig schilder gebleven? Per ongeluk ben ik eigenlijk ook acteur geworden. Want na de audities werd ik aangenomen. Met het acteren zou ik drie keer zo weinig verdienen als met het schilderen, maar dat maakte me niet uit. Dit was mijn roeping. Mijn droom. Ik had altijd al graag op de planken willen staan. Mijn moeder vond het vreselijk! Toen ik haar vertelde dat ik in een voorstelling ging spelen, verklaarde ze me voor gek. Waarna ze bleef mompelen: ‘Word toch dokter, word toch dokter, word toch dokter?’ Terwijl ik niet eens tegen bloed kan!
Maar toen mijn moeder naar de voorstelling van Young Stage kwam kijken, begreep ze mijn keuze en werd ze zelf ook enthousiast. ‘Dit moet je doen,’ zei ze. Na een jaar bij Young Stage vroegen ze me om te blijven. Daar was ik erg blij mee, ik wilde me verder ontwikkelen als acteur. Inmiddels werk ik voor Young Stage als regisseur, en begeleid ik in Den Haag Antilliaanse jongeren die op het foute pad dreigen te raken. Ik maak met hen theater, maar ben meer dan dramadocent alleen. Ik identificeer me met hen, ik weet wel hoe belangrijk is het is om een kans te krijgen. Ik heb geluk gehad, maar heb ook keihard gewerkt. Dat maak ik die jongeren ook duidelijk. Als je geen opleiding hebt, moet je dubbel zo hard werken om überhaupt op te vallen. En je moet niet bang zijn om op je bek te gaan. Ik had ook voor zekerheid kunnen kiezen en eeuwig schilder kunnen blijven, maar dat vond ik saai. Met een minimumloon kun je ook leven, zeker als je doet wat je leuk vindt.
Ik sta nog precies zo in het leven als vier jaar geleden toen ik besloot mijn baan als schilder op te geven. Ik ben niet bang om op mijn bek te gaan. Zo ben ik ook cabaretier geworden. Een regisseur wees me op het Camaretten festival, en ik dacht: waarom niet? Toen heb ik me ingeschreven. Maar dat had ik aan niemand verteld, zelfs mijn moeder en vriendin niet, tot een dag van tevoren, toen moest ik het wel vertellen. Ik was hartstikke bang. Er zat tweehonderd man publiek in de zaal, waarvan er misschien drie donker waren. De rest was blank. Maar na dertig seconden had ik iedereen aan het lachen. Ik vertelde over mijn jeugd, vergrootte mijn eigen geschiedenis uit. En! Ik mocht door naar de halve finale in het Luxor theater! En! Ik mocht ook door naar de finale! Ik heb niet gewonnen, maar ben tweede geworden en mocht de persoonlijkheidsprijs mee naar huis nemen.
Mojo heeft me een contract aangeboden en in 2007 moet er een avondvullende voorstelling op de planken staan. Deze zomer ga ik eerst nog met Jürgen Rayman mee naar Aruba, Bonaire en Curaçao. Ik sta daar in zijn voorprogramma!
Ook ben ik begonnen met muziek te componeren en sta ik soms voor de camera, als model en als acteur.
Hoe ik mijn toekomst zie? In ieder geval word ik nooit meer dokter, dat is zeker. Maar voor de rest weet ik het nog niet. Wie weet word ik nog per ongeluk…?’
