De Peruaanse Eliana Otta is een vrolijk meisje. De glimlach verdwijnt nooit van haar gezicht, ook als ze spreekt over de moeilijke leef- en werkomstandigheden van kunstenaars in Lima. Eliana: ‘Het is mogelijk om als kunstenaar te leven als je rijk geboren bent of de juiste connecties hebt. Anders heb je drie banen nodig om van rond te komen.’ Eliana is kunstenaar, maar heeft daarnaast twee winkels waar ze spullen van jonge mode-ontwerpers verkoopt. De kunstwereld is klein en de overheid geef niets uit aan kunst of cultuur. Alles hangt af van individuele initiatieven. Sommigen worden daar moe van en trekken weg naar landen waar ze meer steun kunnen krijgen.’
Het gebrek aan steun van de overheid voor de kunsten is niet de enige oorzaak van de moeilijkheden voor kunstenaars in de Lima. Oud-president Roberto Fujimori, die regeerde van 1990 tot 2000, implanteerde een individualistische manier van leven in de maatschappij en slaagde erin de mensen minder politiek geëngageerd te maken. Eliana betreurt dit. ‘Kunstenaars zijn niet meer gewend om voor gezamenlijke belangen op te komen.’ Sinds de val van Fujimori is er weinig veranderd. De rechtste Alan Garcia kwam aan de macht en beloofde veel te veranderen, maar deed uiteindelijk niets. Bovendien is de regering heel conservatief. ‘De overheid heeft altijd alleen gegeven om traditie, want Peru kent een heel rijke traditie. Hedendaagse kunst zien ze als geïmporteerd, dat hoort niet bij ons.’
In haar paviljoen toont Eliana de video ‘Against the grain’, een documentaire van de Amerikaans-Japanse Ann Kaneko over het leven van vier bekende kunstenaars onder het regime van Fujimori. Verder een selectie van Peruaanse videokunst door dichter en curator Rodrigo Quijano. De buitenkant van Eliana's paviljoen heeft het karakter van een kiosk: kleurrijke bewerkingen van de voorpagina’s van kranten, die berichten over grote rampen, tekeningen van welgevormde meisjes in topjes en een groot doek van de invloedrijke hedendaagse kunstenaar Juan Javier Salazar, getiteld ‘Peru, land van morgen’, waarop de portretten van oude presidenten de Peruaanse nationale vlag sieren. Al deze presidenten beloofden een hoop, maar deden weinig. Het is een mentaliteit die tekenend is voor het land.
Waarom heb je ervoor gekozen om zoveel verschillende kunstvormen en kunstenaars voor je paviljoen te selecteren? ‘Ik wil de bezoekers een idee geven van de verscheidenheid die je kunt aantreffen in Peru. Elk deel van Lima is als een tijdscapsule. Er zijn plekken die niet veranderd zijn in 100 jaar, totaal verwaarloosd en vergeten. Maar ook delen waar alleen de rijken wonen. Alles bestaat naast elkaar. Deze verschillen vind je ook terug in de kunst: er zijn kunstenaars die landschappen schilderen en kunstenaars die zich bezighouden met nieuwe technologieën en software. Als je open staat voor alle dingen bezoek je niet alleen de schone, mooie, moderne plekken, maar leer je een wereld kennen die heel anders is dan Amsterdam.’
De opening van het paviljoen van Lima is op zaterdag 7 november, 20.00 uur.
