Valt het u niet op dat het straatbeeld roze ziet van de tompoucen in tijd van oplaaiende debatten over de kloof tussen arm en rijk? Juist ja. We struikelen over de zoetigheid.
U hebt er vast wel eens eentje verorberd. Denkt u eens terug aan de meest recente tompoucepoging. Was het niet een lastige opgave? Op een bordje ziet het er alleraardigst uit: het rechthoekige stuk bladerdeeg altijd op dezelfde secure wijze gescheiden van de vulling, bedekt door wederom een perfect uitgesneden laagje bladerdeeg dat overgoten is met gladgestreken glazuur en een streepje slagroom.
Maar dan. Van het bordje naar de maag, dat is geen gemakkelijke weg. U begrijpt wat ik bedoel. De intenties zijn mooi hoor, met dat schattige zilveren vorkje naast het schoteltje, maar denk nou niet dat u die ongestraft in de lekkernij kunt prikken. Voor u het weet zit uw toet vol kleverige smurrie, op het bordje zien we een slagveld en tevergeefs probeert u de gemorste vulling met uw lakschoen onder het lederen bankstel waarop u gezeten bent te schuiven. De schaamte kruipt vanuit uw hals omhoog. U voelt zich misplaatst in een omgeving die jarenlang zo geschikt leek. Ineens lijkt u meer te behoren tot de heffe des volks dan tot uw eigen stand.
Terwijl u dat zit te bedenken en rood aanloopt, klapt de politiek verrukt in de handjes. De verschillende klassen van de bevolking worden als bij toverslag naar elkaar toe getrokken zonder dat er in de Tweede Kamer over een oplossing gedacht hoeft te worden. Geen nivellering of andere gekkigheid: tompouce-etend is er geen verschil. We zouden zelfs kunnen spreken van tompoezen, ook in hogere kringen. Respect voor het gebakje dat onze maatschappij kan redden van een op de loer liggende burgeroorlog!