Wilson Greatbatch
In 1950 begon Greatbatch een apparaat te ontwikkelen dat hartslagen kon opnemen. Per ongeluk installeerde hij een weerstand met een verkeerde spanning, hierdoor ontstond een regelmatig electronisch ritme. Dit bracht hem op het idee, dat dit relatief kleine apparaatje wel eens een ander doel kon dienen. Er bestonden al pacemakers, maar deze waren relatief groot en konden dus niet in het lichaam geplaatst worden. Na twee jaar ontwikkelen ontstond er door de inspanningen van Greatbatch geen apparaat om harslagen op te nemen, maar wel een implanteerbare pacemaker.
John Pemberton
Pemberton was een apotheker die ervan droomde een goed medicijn op de markt te brengen dat hem rijk zou maken en een plekje zou opleveren in de geschiedenis van de wetenschap. Er bestond al een soort wijn met als hoofdingrediënt cocabladeren, waarvan men overtuigd was van de genezende werking. Pemberton ontwikkelde rond 1870 hier een variant op die uitzonderlijk goed verkocht. Het werd aangeprezen als middel tegen zenuwen, spijsverteringsproblemen en tegen een morfineverslaving. Toen alcohol tijdens de drooglegging in 1885 in Atlanta verboden werd, ontwikkelde Pemberton een variant die in plaats van wijn, suikerstroop bevatte. Een medicijn is het sindsdien nooit geworden, maar dankzij hem drinken we nu wel Coca-Cola.
Albert Hofmann
Hofmann deed in 1938 onderzoek naar lyserginezuur en hoopte er een nieuw medicijn uit te kunnen winnen. Tijdens het zuiveren van de 25e variant van lyserginezuur, LSD-25, kreeg hij per ongeluk een kleine hoeveelheid van de stof binnen. Tegen de middag besloot hij naar huis te gaan omdat hij zich draaierig voelde. Later beschreef hij zijn toestand als een niet onplezierige roes die werd gekenmerkt door een levendig kleurenspel en een buitengewoon sterke verbeelding. Hij besefte zich dat dit hoogst waarschijnlijk kwam door de stof waar hij mee had gewerkt en hoopte dat dit gebruikt kon worden in de psychiatrie. Helaas was dit niet het geval, hij ontdekte geen nieuw medicijn, maar wel een nieuw tripmiddel wat later erg populair zou worden.
George Crum
Crum was de chefkok van het restaurant Moon’s Lake House in New York. In 1853 was er een klant die klaagde over zijn frites, ze waren te dik, te vettig en niet zout genoeg. Crum werd zo geïrriteerd dat hij besloot de klant te geven waar hij om vroeg. Hij sneed de aardappel zo fijn mogelijk, bakte ze helemaal door en deed er een grote hoeveelheid zout op. Dit zette hij de kritische klant voor, die één probeerde en vervolgens het hele bord smakelijk opat. Andere mensen kregen ook hoogte van de 'delicatesse' en chips werden een groot succes.
Tijdens Kom je ook? 6 op 9 september vertellen sprekers uit verschillende sectoren van kunst, cultuur en erfgoed over hun missers. Zij reflecteren op wat er fout ging en delen hun leermomenten met het publiek.