In Ulestraten zo'n 30 km van Maastricht, had mijn vader in 1968 een compleet boerderijencomplex gekocht. Ulestraten bekend om de waterbronnen werd niet alleen bevolkt door kunstenaars zoals Pieter Defesche of Gene Eggen, maar vooral door boeren. Serieuze Boeren! Maar er waren ook Boeren en Boerinnen die daar erop los boerden en dit Agrarisch beroep niet voor serieus namen. Zo kwam het dan voor dat er een boer lusteloos werd van het vele schijtruimen en werd zijn hele boerenbedrijf afgedankt, verkocht voor een verlieslijdend bedrag. Mijn vader die vlug medelijden had met lusteloze boeren, kocht dus ’n noodlijdend geval voor een grappig prijsje, maar lachte deze voormalige boeren niet uit. Daarvoor zat de humor van mijn vader toch anders in elkaar.
Zo groot als het maar kan, was het boerengebouwencomplex en zo groot als het maar kan, waren de lappen grond. Een lap voor en een nog grotere lap, achter. Op de allergrootste lap had mijn vader 'n structureel plan ontwikkeld, dat ver in de omstreken bekendheid kreeg door zijn grootslappigheid, dat niet naar koeienstront rook maar erg fris ‘ als seringen in de sprankelende lentezon.’ Ook al ging het maar om het verbouwen van het frisse kruid Kemangie, het kweken ervan gebeurde d.m.v. Serial Cultivations. Geweldig vonden de aanschouwers het, vooral toen ze een kind (ik was amper 8 jaar oud) mededeelzaam zagen zijn, bij het in elkaar timmeren van meterslange kassen met ’n hamertje en het graven van meterslange gleuven met een professioneel schepje.
De kassen met ‘n afmeting van elk 15 lang, 1.5 breed en 1 meter hoog, werden dus mede door mij ontworpen, in elkaar getimmerd, bespannen met plastic. Na het timmer- en gleufwerk werden kemangie zaailingen zachtjes de grond ingeduwd, elk op 30 centimeter afstand van elkaar. Na een maand is de kemangie 50 centimeter hoog, en kan dan getopt worden. Dit toppen veroorzaakt een groei in de breedte i.p.v. dat lange slungelige planten de kassen zouden verpesten. Met deze in de breedte gegroeide kemangie konden we elke week knippen, oogsten, in zakken doen en verhandelen aan Toko's over het hele land. Wij waren op dat gebied en in die tijd, uniek.
Dit wat betreft het kweken, telen en ontwikkelen van een kruid, die lang na het nuttigen een frisse weldaad in smaakpapillen, spijsvertering en geest opleverde. Dit kruid werd met deze lemonbasilicumsmaak gebruikt bij visgerechten, gadogado, en niet te vergeten bij ceremonies die met het cremeren van het menselijk lichaam te maken heeft. In ieder geval bij een ceremoniële inhalatie, met het opschonen van de ziel.
